Dubai. Even op en neer voor een World Cup Eliminator. Je zal maar zo gek zijn. Dinsdagavond om 18:15 uur stapten mijn beste vriendin Danique en ik op het vliegtuig richting Dubai. Ofja, eerst richting Istanbul, vanaf daar vlogen we pas richting Dubai. Way to excited zaten we aan boord. We konden het bijna niet geloven: 'Heb je het door? We gaan gewoon naar facking Dubai hé!' Danique heeft het wel 10x herhaald voordat we op het vliegtuig zaten. Het werd een pittig nachtje doorhalen. De lampen in het vliegtuig gingen niet uit, waardoor de verlichting dus regelrecht in je giechel scheen. Pas na de tussenstop in Istanbul werd ik moe. Ik vond mijn draai, op de veel te kleine stoel, en viel in slaap rond 01:15 uur. Thank god voor de stewardessen. Want stel je voor dat ik een uur zou slapen. Om 02:00uur werd ik gewekt; breakfast. Breakfast... Meen je die? BREAKFAST??!! Om 02:00 uur midden in de nacht? Je zou bijna denken dat die mensen iets mankeren (verder waren ze super aardig en behulpzaam hoor). Als een dooie vogel staarde ik naar mijn bord waar een mini-tosti, wat ei en nog wat spul op lag wat ik niet kende. Ben ik nou serieus wakker gemaakt om te kijken naar iets wat ik niet wil eten? Side note: IK LUST GEEN KAAS!!!!! De hoop om nog in slaap te vallen was vervlogen, dus besloot ik om de rest van de vlucht als een 'braindead' persoon uit het raam te staren. Kansloos. Finaal Kansloos. Woensdagochtend vroeg landden we op Dubai Airport. Nadat we 80x een roltrap op en af waren gegaan werden we met een soort tram naar terminal 1 gebracht waar onze koffers werden afgeleverd. Voordat we bij de koffers konden, kregen we eerst een stempel in ons paspoort. Ik zal je heel eerlijk vertellen; ik voelde me net een crimineel. Je moet je paspoort afgeven, vervolgens op een stip gaan staan, dan word er een complete film van je hoofd gemaakt, dan checken ze of je het wel echt bent en nadat je een aantal keren redelijk lelijk bent aangekeken mag je dan toch doorlopen. Alsof ze zo iets hebben van 'Och, daar komt weer zo'n stumper aan.' Ook moet ik eerlijk zeggen dat het een enorme cultuur shock was. Die guys zaten allemaal in hun gewaad met zo'n doek over hun hoofd aan die balie's. Je mag weten dat ik op dat moment best bang was. De ideeën dat de boel elk moment de lucht in kan gaan schieten best wel eens door je hoofd dan. Niks persoonlijks ofzo en ik ben totaal niet racistisch, maar je denkt er toch wel aan. Maargoed, op naar de koffers. M'n fietsje stond moederziel alleen tussen de bagagebanden te wachten. Eenmaal buiten kwamen we er achter dat de transfer stond te wachten bij terminal 3. De harrie. Daar stonden we dan, in ons winter outfit, te wachten in 24 graden om 6:00uur ’s morgens. 3 kwartier later zaten we dan eindelijk in de transferbus. Zo gaar als boter kwamen we aan bij ons super luxe Five Jumeirah Village Hotel. Het 'ding' had 59 verdiepingen en wij zaten op 39. Pittig wel. Nadat we het prachtige uitzicht hadden bewonderd en al onze social media + het thuisfront hadden bedolven onder de foto's hiervan, vielen we als een blok in slaap. Ruim 5 uur later werden we wakker. Omkleden, op de rollen, eten en terug naar bed. Dat was echter het plan.. Woensdagavond rond 19:00 uur kwamen Danique en ik terug van het restaurantje waar we hadden gegeten. Vol enthousiasme plofte ik op mijn bed. Ik was zó gemotiveerd voor vrijdag. Het was so sick om hier te zijn en te mogen knallen. Met mijn hoofd vol dromen opende ik mijn telefoon. 27 WhatsApp berichten.. 'Zooo mam, mis je me nu al?', dacht ik nog. Het bovenste gesprek was de groepsapp van de World Cup. 'Ohh cool, nieuwe info!', niet wetende dat die nieuwe info mijn hele trip zou veranderen. Chaos. Complete chaos. In de groepsapp werd er verteld dat 2 renners waren afgebeld, omdat de wedstrijd niet zou doorgaan. Uiteindelijk kregen we later op de avond te horen dat het nieuws helaas klopte. Totaal in shock en paniek appte ik verschillende mensen uit de groepsapp en ook zij waren compleet verrast door het nieuws. Gelukkig werden we diezelfde avond nog bij elkaar gehaald en kregen we een goede uitleg. Ondanks de goede uitleg en de woorden van de organisatie was ik enorm teleurgesteld. Daar zit je dan. Aan de andere kant van de facking wereld. Waar je niet gratis kan bellen (wegens blokkades, geen WhatsApp bellen, geen Facetime, niks..). Voor eventjes voelde ik me heel klein. Ik kon eigenlijk wel janken. Gelukkig was ik zo vermoeid dat ik amper emotie kon tonen. Er zat niks anders op dan alles te laten bezinken en te gaan slapen. Donderdagochtend zaten we een beetje beduusd aan het ontbijt. What the fuck moesten we nu in godsnaam doen.. Hier hadden we geen enkele seconde over nagedacht. Een oud klasgenootje van ons woont in Dubai. We contacteerden haar en spraken af. In een muffige, lekker goedkope (ja we zijn Nederlanders in hart en nieren) stink taxi reden we richting Dubai Mall. 20min in een auto waar jan en alleman had in gezeten met een bestuurder die ons kon ontvoeren en verkrachten als hij wou. Heerlijk zo’n gedachte door je hoofd. Gelukkige konden Danique en ik hard op over deze twijfels en angsten spreken, want onze Pakistaanse bestuurder kon er toch geen hol van verstaan. Gelukkig is de wereld veel veiliger dan dat mijn hoofd soms denkt en kwamen we heelhuids aan. Na een fantastische middag met zo vreselijk veel bezienswaardigheden namen we afscheid van Sanne en reden we, dit keer met meer vertrouwen, terug in de taxi naar ons hotel. Tijdens ons avond eten waren we nog steeds onder de indruk van Dubai. De gebouwen zijn niet normaal. Maar echt. Niet normaal. Hopelijk zijn de mensen in Dubai niet snel depressief, want no kidding, maakt niet uit welk gebouw je daar kiest. Als je springt ben je anyway zo plat als een cent. Een waterval en een mega groot aquarium in een winkelcentrum. Hoe verzin je het! Deze mensen zijn echt goud. Moe en toch wel voldaan van ons toeristenavontuur doken we op tijd ons bedje in. Vrijdagochtend maakten we tijdens het ontbijt plannen over hoe de de dag gingen doorbrengen/overleven/survivallen. Ik trok er ‘s morgens alleen op uit met mijn mountainbike. Omdat ons hotel omringt was door snelwegen kon ik niet verder fietsen dan 4km rechtdoor. Vanuit onze hotelkamer ging Danique op haar controlepost zitten en hield mijn fietsroute nauwlettend in de gaten. Ze kon mijn precies volgen. Nadat ik zo’n dikke 3 à 4 ronden rond de rotonde had gefietst ging ik op avontuur. Een keer links en een keer rechts en oh shit waar is dat hotel nou weer. Ik hield goed in de gaten waar ik reed en kwam terug na 1u15 kriskras door alle straten rond het hotel gereden te hebben. Douchen, bikini aan en off to the beach. Vanuit ons hotel reed er een busje naar een ander hotel. Daar zouden we gebruik kunnen maken van het strand. Eenmaal aangekomen stapten we een hotel binnen waar de Louis Vuitton, YSL, Prada en al die andere merken rond je kop werden geslingerd. Timide liepen we richting de ingang van het strand. Daar werd ons verteld dat we alles behalve onze portemonnee moesten achterlaten. We kregen zelfs een handdoek mee van dat hotel. We voelden ons er totaal niet chill bij en gIngen dan ook rechtsomkeer. Dikke doei met je lelijke gele handdoek. We zochten op Google naar een public beach en hielden een taxi aan. Doei kakkers . Aangekomen bij het strand gooiden we ons eigen heerlijke handdoekje neer en hadden we mooi zicht op een groep gespierde boys die aan het volleyballen waren. Vééél beter dan dat bekakte strand van dat hotel. Het werd een heerlijke middag bakken en braden. Toen mijn ruggetje rood begon te zien besloten we in te pakken en terug te gaan richting ons hotel. Na ongeveer 5km te hebben gelopen vonden we eindelijk een taxi. Met een volledig verbrandde rechter schouder kwamen we aan in het hotel. Douchen, eten, netflix & slapen. Onze laatste dag in Dubai: zaterdag. We waren allebei doodop van onze knotsgekke avonturen. Dus helaas, vandaag geen aflevering van de DaDi show, maar gewoon een chille dag aan het zwembad. Mensen bekijken, roddelen, zonnen, verbranden, ff in het zwembad, met je voet in glas trappen, uit het zwembad, zonnen en terug verbranden. Ja mooie opsomming zo. Het was niet zo’n boeiende dag eigenlijk. We wilden ons vooral rustig houden, want zondagochtend stond ons een lange vlucht terug te verwachten. Na 3uur slapen ging de wekker. Ik was letterlijk net 3 seconden wakker en ik werd gebeld door de taxi; Hello? Yes madam, we’re outside waiting for you. Helemaal top meneertje, maar ik moet me nog klaarmaken. Dik een kwartier later stapten we met onze slaapkoppen in de taxi. De beste man had haast en reed vliegensvlug naar het vliegveld. Inchecken en daar gingen we weer met de tram naar de terminal. Als 2 zombies stekkerden we over het vliegveld op zoek naar ontbijt en drinken. Na een halfuur zoeken konden we eindelijk eten. Eten naar binnen gestouwd en snel gaan lopen, want onze gate was zo’n dik kwartier wandelen. In het vliegtuig heb ik vooral gebruik gemaakt van het TV’tje voor me. Ik heb ongeveer de hele Fast & Furious reeks bekeken voordat we in Istanbul landden. Eenmaal terug aan de grond waren we er heilig van overtuigd dat het een noodlanding was geweest. Wat een krakkemikkig vliegveld. No offence, maar vliegveld Midden-Zeeland is nog groter, netter en luxer. We werden in een busje gepropt en ineens had ik heel veel behoefte aan mijn mondmasker. De hele trip had ik mij nog niet druk gemaakt om heel dat corona-gedoe, maar nu kreeg ik het echt op mijn heupen. Nadat er bij onze gate ook nog een kereltje aangesproken werd door de politie en verdacht werd van een fake ID waren we klaar om op te stijgen richting Brussel. Ik moet zeggen, ik heb al wel eens lekkerder gezeten in een vliegtuig. Heel dat gedoe op dat brakke vliegveld, stress omdat ik mijn koffer niet zag tussen de bagage, die guy met zn fake ID.. Let’s gooo. Halverwege de vlucht komt er ineens een Indiase vrouw naast mij zitten. De stoel was normaal vrij dus ik kon er niks van zeggen. Begint ze me daar toch een partij te zweten en te hoesten. Ik dacht dat we allemaal op z’n minst acute ebola en corona kregen. Ik werd er echt helemaal zenuwachtig van. 2 stressvolle en ergerlijke uren later stond ik met beide voetjes weer terug op Belgische grond. Ik was nog nooit zó blij geweest om terug in België te zijn. Wat een avontuur weer. Deze trip is helaas niet zo gegaan als gepland. Ondanks dat heb ik een onvergetelijke tijd gehad. Ik wil graag City Mountainbike bedanken voor ons goed op de hoogte te houden en alles goed te regelen. Steffen Thum om alles in Dubai te regelen voor ons. Sanne voor de rondleiding in Dubai en de sightseeing tips! Mijn beste mattie en rots in de branding Danique om dit onvergetelijke avontuur met mij aan te gaan. We hebben onvergetelijke momenten gehad en we hebben ons kapot gelachen! Ook bedankt aan de mama van Danique om haar mee te laten gaan met mij naar zo’n verweggistan land ;-) Wegens corona zal een nieuw avontuur nog wel even duren. Vandaar deze extra lange en uitgebreide blog met foto slideshow! Enjoy! Be safe and stay healthy! - Didi
0 Reacties
3 lange dagen op de fiets. Geen kont meer over. Krampen alsof je benen er vanaf gaan vallen. Huilen met de pet op en lachen tot we er bij neer vallen. Ja, dat komt goed in de buurt als korte omschrijving van de Algarve Bike Challenge 2020. De stage race die Kim Bodemann en ik reden van 7 t/m 9 februari.
Donderdag 6 febr. Daar was ie dan. Mijn eerste stage race. Alweer iets meer dan een week geleden landden Kim en ik op Faro Airport. Het was pik donker toen we in de shuttle bus naar ons hotel stapten en ik had spijt dat ik mijn t-shirts allemaal onderin mijn koffer had gelegd. Wat een contrast met thuis! Half gapend met (te) veel koffers stapten we het super luxe Maria Nova Lounge Hotel binnen. Terwijl we incheckten en uitleg kregen over het hotel, strompelde er achter ons een iet wat aangeschoten en luidruchtige dame langs. De receptioniste ergerde zich kapot, maar Kim en ik konden er hartelijk om lachen. Een halfuur en een aantal onderbrekingen later konden we dan eindelijk richting onze kamer. De deur openen was toch nog wel een dingetje. Zonder hier verder over uit te wijken stel ik voor dat mensen voortaan ook op hotelkamerdeuren een stickertje plakken met 'push' en 'pull' hihi. Na een verfrissende douche ging het licht letterlijk en figuurlijk uit. Vrijdag 7 febr. Voor ik over deze dag zal vertellen, zal ik eerst een tip geven. Mocht je ooit in de gelegenheid zijn om 's morgens wakker te worden in Tavira en omstreken en je hotelkamer is al wat opgelicht door de stralende zon buiten; DOE JE GORDIJN NIET OPEN. You can thank me later. Geloof me, je ogen worden hier niet blij van. Tijdens het ontbijt kon ik Kim pas weer aankijken zonder haar hoofd met zwarte vlekken te zien. Ken je die honden met al die vlekken? Van de film 101 Dalmatians? Ja, nou zo zag Kim er voor mij ook uit nadat ik het gordijn met volle overgave open trok. Alleen dan de menselijke versie natuurlijk. Om 14:00uur vertrokken we mega fancy naar de inschrijvingen. Of de mode loopt achter in Portugal of we waren wat overdressed... In onze flaired broeken met elk een fleurige trui stonden we tussen de trainingspakken in de rij. Ingeschreven en wel vertrokken we terug naar het hotel voor lunch, maar ook om ons te verkleden. Parcoursverkenning van de proloog stond op het programma. Na een interview, die we in our very best English gaven, was het tijd voor een aantal rondjes op het parcours. Lijnen geprobeerd, tactieken besproken, opgewarmd... Tijd om ons raceplan uit te voeren. Side note: Kim en ik hadden de proloog als doel gesteld. Gezien we allebei explosief zijn en dit rondje op onze maat gemaakt was. Na een goede start van mij (waar Kim helaas gehinderd werd door iemand van de jury) konden we een hoog tempo aanhouden en bleven we maximaal gaan. Je kan de beelden hier bekijken. Voor ons ging de race bijna precies zoals gepland en we hadden een fantastisch gevoel. Het was dan ook afwachten tot de andere dames binnen waren. Tot ons grote geluk en verbazing kregen we later op de avond het nieuws dat we met 9 seconden voorsprong de proloog hadden gewonnen! We waren ontzettend trots en kropen dan ook met een fantastisch gevoel ons bedje in. Zaterdag 8 febr. We werden wakker op een roze wolk, maakten onze rugzakken klaar en vertrokken naar het ontbijt. Dat we werden aangestaard, omdat wij nog net niet met onze helm op zaten te ontbijten, kon ons geen moer schelen. Wij kregen een halfuur later immers de roze leiderstrui uitgereikt. Onze dag kon niet meer stuk... Of toch wel? Na de prijsuitreiking brachten we onze mooie troffee en onze rugzakken met droge kleren naar de opslag. Ready to roll reden we terug naar startbox 1, van waar we op rij 1 mochten starten. Ineens hoor ik Kim in paniek mijn naam roepen. 'Lek achter'..... Het ging vanaf toen heel snel voor mijn gevoel. Er werd gestart (zonder ons), Kim, ik en nog 3 anderen stonden boven de lekke band van Kim, snelle wissel door Ricardo van BikeSul. We zouden de marathons rijden als training, omdat ik nog nooit een marathon had gereden en dus totaal niet wist wat ik moest verwachten. Dat het letterlijk een training werd was wel duidelijk nu we geen kans kregen om onze leiderstrui te verdedigen. Als allerlaatste vertrokken we. Toen we terug aansluiting maakten met de grote groep van ruim 550 teams (en dus 1100 renners) raakte Kim mij kwijt in de chaos. Niet wetende dat ik gewoon lekker in haar wiel aan het chillen was. Nadat ik haar een aantal keren flink zag doortrekken en schichtig om zich heen zag kijken vroeg ik wat er was. Een verbaasde Kim draaide zich om en vertelde me dat ze mij kwijt was. We knalden de eerste klim omhoog (op hooguit 10 van de 87km). We bliezen onszelf volledig op in de hoop terug voor in te geraken. Na 20km waren we allebei zo dood als een pier en hadden we het zwaarste gedeelte nog niet eens gehad. We namen flink gas terug en bleven goed eten en drinken. Na 40km kwamen we er doorheen en begonnen we weer op te schuiven. Helaas verloren we heel veel tijd in de afdalingen. Niet omdat wij flapdrollen zijn die niet naar beneden durfden, maar omdat er 1100 man over een singletrack naar beneden moest. 1100 man. CHAOS. Mensen renden naar beneden, sommigen wachtte netjes op hun beurt, mensen schreeuwden en riepen door elkaar heen. Ik heb mensen voorbij zien komen op een manier waarvan ik niet eens wist dat je dat op een fiets kon. Volgens mij stond er toch echt in het reglement: Respecteer je medemens, help waar nodig en wacht op je beurt. Kan ook zijn dat Google Translate het Portugese draaiboek niet goed vertaald heeft, maar daarvoor heb ik te veel vertrouwen in Google. Op sommige afdalingen stonden we wel 20min te voet. Ondanks dat hebben we toch flink wat plaatsen weten goed te maken. In de laatste 20km wisten we zelfs nog een dames team in te halen en op 2 min te rijden. Ik kan je vertellen, ik heb krampen gehad in mijn bovenbenen, niet te doen. Momenten waarop ik dacht 'blijven door trappen, anders vallen ze eraf'. Man, man, man... Wat was ik blij dat ik die finish zag. We finishten als 6e dames team met een flinke achterstand van bijna 60min op het podium. Byebye zwaaizwaai leiderstrui. We haalden onze rugzakken, zochten een rustig plekje en ploften op de grond. Een halfuur hebben we daar gezeten, zonder een woord te zeggen. We waren gesloopt. In de 3 zinnen die we na dat halfuur gezegd hadden, besloten we om naar de pasta party te gaan. We sleepten onszelf en onze fietsen naar binnen. Als zombies stonden we in de rij. We kregen een dienblad in ons handen geduwd en er werd van alles op gekwakt. Als 2 dooie musjes zaten we aan tafel en aten we. Als fantastische alles-eter die ik ben was dat een enorme stap. Ik kreeg eten waarvan ik totaal niet wist wat het was, dat het bestond, waar het naar smaakte en ik at het nog gewoon op ook. De wonderen zijn de wereld nog niet uit jongens. Alles was koud, behalve de soep. En eigenlijk was het ook niet te hachelen, maar toch at ik mijn bordje leeg. Blikje Redbull er bij en daar was Didi weer. 2 uur na onze finish en 5 min na het blikje Redbull gingen we naar de bikewash. Fietsen schoon en terug naar het hotel. Douchen, slapen, eten en terug slapen. Zondag 9 febr. 7:00uur, wat klinkt die wekker toch ellendig. Ik sleep mezelf uit bed. Loop met dichtgeknepen ogen snel langs de bijna lichtgevende gordijnen en maak me klaar voor een laatste dag 'survivallen met KiDi'. Ondanks dat we allebei echt doodop waren voelden we ons echt compleet relaxed voor de start. We hadden er zin in en we hadden niets te verliezen. De 'druk' van de leiderstrui viel nu natuurlijk helemaal weg en we hadden zoveel achterstand dat het klassement ook geen optie meer was. Vandaag gingen we genieten van de omgeving, de paden, het uitzicht en ook een beetje het afzien. Ondanks dat Kim zich niet zo lekker voelde toen ze opstond, was ze aan het shinen naast me in startbox 2. We vertrokken en namen meteen ons eigen tempo. We handhaafden ons mooi op een 5e plaats. Wat we niet doorhadden is dat we heel veel tijd aan het goedmaken waren. We genoten van de omgeving, het fietsen over de mooie paden en het feit dat we hier waren & nog steeds aan het fietsen waren. We hadden vleugels. Het ging super lekker en dit keer bleven mijn benen gewoon aan mijn lijf! Echt fijn! Bedankt benen. Kim begon rond de 50km zwarte vlekken te zien. Net geen dalmatiërs en ook niet door de zon of het licht, maar door vermoeidheid. Gelukkig kwam er snel een post waar zij op adem kon komen en cola naar binnen kon gieten. Terwijl ze ook nog een banaan naar binnen propte, vulde ik onze bidons zodat we weer ready to go waren. Ze knapte er van op en we konden er weer tegen aan voor de laatste prachtige 27km. Klimmen met uitzicht (op zee!!), singletracks langs afgronden, bijna doodervaringen en awesome downhills maakten de laatste 15 tot 5km een waar feestje. Eenmaal begonnen aan de laatste 5km werd Kim weer niet lekker. Of ze mijn achterkant nu spuugzat was of dat ze alles had gegeven moet ik nog even na vragen... ;-) Ik heb haar op sleeptouw genomen en haar er doorheen gepraat. Dat betekende dat ik de laatste 5km over de weg vol op kop moest beuken. Ik moet zeggen de headwind in Portugal lijkt verdacht veel op de fantastische tegenwind die we hier in Zeeland ook altijd hebben. Pittig wel. En venijnig ook. Als 5e kwamen we over de finish. We verkleinden onze achterstand van ruim 60min op het podium naar 23min en eindigden ook 5e in het zogeheten GC (general classification ofwel algemeen klassement). We herhaalden onze 'after race' gewoonten; rugzakken halen, 30min zwijgend op de grond zitten, als aardappelzakken in de rij voor eten staan, eten (+staren&roddelen), Redbull drinken en onze fietsen schoonmaken. Ohja en het douchen, slapen, eten en terug slapen... Tsja die vlieger ging niet op. Het was douchen, koffer inpakken, fiets demonteren en inpakken, slapen en tijd voor sightseeing + eten. We waren immers al 3 dagen in een prachtige authentieke stad, waar we eigenlijk geen drol van hebben gezien. Oke, oke, ik moet niet liegen.. We hebben de start/finish strook gezien en enkele straten in het donker tijdens de proloog. Yay. Met onze laatste beetjes energie liepen we een rondje door het mooie Tavira en ploften we uiteindelijk neer in een pizzeria. Na onze welverdiende pizza was het bedtijd. De volgende ochtend moesten we namelijk al vroeg naar het vliegveld.. Dit verhaaltje moest eigenlijk een korte samenvatting worden.. Ik zal de titel dan ook maar veranderen in boekwerk Tavira o.i.d. Of zal ik in de intro vermelden dat het een lang verhaaltje zal worden? Misschien laat ik het ook wel zo :-). Ik ben Marco Fernandes van de Algarve Bike Challenge enorm dankbaar voor deze kans. Het was een enorm avontuur en ik heb van elke seconde genoten. Zelfs van de afvallende bovenbenen. Het is een prachtige omgeving en het evenement was echt tot in de puntjes verzorgt. Ook ben ik mijn teamie Kim erg dankbaar voor de gezellige tijd. Ons teamwork was perfect en we vulden elkaar super goed aan. Bedankt om mij door moeilijke momenten heen te slepen. Ik kon mij geen betere teamie voorstellen! Zo, nu kan ik weer een halfjaar uitrusten van het schrijven van deze blog. Ja, I know, ik doe dit veel te weinig (kijk maar naar de datums van alle andere blogs haha). - Didi Als ik naar mijn blog kijk, dan leek het goed stil in mijn leven. Gelukkig bleek alles het tegenovergestelde te zijn. Sinds juni ging mijn seizoen van slakkengangetje naar recordtempo. En niet zomaar een recordtempo.. Maar een recordtempo waarbij het seizoen ineens vliegensvlug klaar was? Het duurde eventjes voordat mijn seizoen wat stabieler werd. Na een aantal downs werd het tijd voor een aantal goede races. Juni zou bijna tot een eind komen en juli naderde. Een 3-tal belangrijke maanden vol met hard trainen en kampioenschappen. Ik zal mijn resterende seizoen in recordtempo beschrijven, want zo verliep het ook vanaf die ene 21 juni... 21 juni 2019. Na een dag werken moesten we snel, snel de auto inladen, avondeten naar binnen werken en vertrekken. Onderweg verruilde ik mijn dagelijkse ‘kloffie’ in voor mijn KTM Aeropak. En die aero ging ik zeker nodig hebben. We waren namelijk onderweg naar het NK Eliminator in Spaarnwoude. Een aantal hele sterke dames op de startlijst, maar ook ik rekende mezelf wel bij de kanshebsters. Vorig jaar behaalde ik een bronzen medaille op dit NK en dat smaakte zeker naar meer. Ondanks de chaos van de KNWU verliep voor mij alles smoot. Ik kwam goed door de heats en was klaar voor de finale. Deze finale, werd de finale van mijn leven. Ik reed van start tot finish aan de leiding en gaf alles wat ik in me had. Even was ik bang dat ze het gat zouden dichtrijden, want man, wat verzuurde ik.. Maar ik hield stand en behaalde mijn eerste Nederlandse titel in de XCE discipline. En hiermee begon alles ineens heel snel te gaan Ik reed die zondag nog de 3 Nations Cup in Spaarnwoude. Mijn benen voelden als een krant en ik heb geen idee hoe ik die wedstrijd überhaupt heb overleefd, maar ik werd 9e. Het resultaat van deze wedstrijd boeide me eigenlijk vrij weinig op dat moment want ik was gewoon *fucking* Nederlands Kampioen XCE😱 Houffalize XCO volgde met een fantastische strijd heel dichtbij het podium. Maar wat was ik gelukkig met mijn 6e plaats! Wie had dat gedacht. Ook het NK XCO ging goed. Ondanks dat ik vrij in het begin van mijn wedstrijd nog al bijzonder van mijn fiets werd geduwd en daardoor een eind moest lopen omhoog. Gevolgen van het lopen speelden parten in het begin van de wedstrijd maar ik finishte heel sterk en kon zo een 5e plaats in de wacht slepen. Na het NK werd ik last-minute toegevoegd aan de Nederlandse selectie voor het EK XCE in Brno. Na een fantastische week te hebben gehad reed ik een 5e tijd in de qualifications en werd ik uiteindelijk 9e. Iets waar ik ontzettend trots op ben zonder enige voorbereiding. Kort op het EK volgde het WK. Mijn allereerste WK ooit. En het was er 1 die ik niet snel zal vergeten. Ik verbaasde mijzelf compleet door een 2e tijd neer te zetten in de qualifications. Hierdoor waren mijn kansen zeer gunstig in de heats. Helaas viel mijn ketting eraf in de eerste heat. Ik vloog er hierdoor dan ook meteen uit... Dat was even huilen geblazen, maar met een 13e plaats op mijn allereerste WK heb ik niet veel te klagen toch? Wat daarop volgde waren de World Cups in Valkenswaard en Winterberg. Ik maakte naast de XCE races ook kennis met de short track races. Ook een erg leuk concept! In Valkenswaard verbaasde ik (vooral) mezelf door 3e te eindigen in de XCE en 5e in mijn eerste short track. In Winterberg werd ik na een spannende strijd net geen 3e en kwam ik dus als 4e over de meet. In de Short track was het behoorlijk chaotisch en na 3x te hebben afgesprint ging ik er met de 3e plaats vandoor. Tussen door reed ik ook nog 2 XCO wedstrijden. Deze verliepen helaas wat minder. Maar who cares, mijn seizoen is meer dan geslaagd. Ik zal nog even kort omschrijven waarom:
* Nederlands Kampioen XCE * Deelname EK * Deelname WK * 2 World Cup podiums (en een Short Track podium) Ik wil iedereen bedanken die van mijn slakkengangetje een racebaan hebben gemaakt. En dat in een recordtempo😜 Bedankt voor het volgen en tot snel op de crossert! / Didi ‘Binnen deze 15 seconden kan het startschot vallen..’ Deze zin heb ik de afgelopen 4 weken 4x mogen horen. In verschillende talen nog wel; Nederlands, Duits en Belgisch. In deze 3 landen reed ik mijn eerste mountainbike wedstrijden van het seizoen. Ik was ‘super excited’ om weer aan de slag te gaan!
De eerste keer hoorde ik ‘de zin’ in het Nederlands. Ik stond aan de start in het Brabantse Berlicum. Iets wat zeker niet van mijn gewoontes is! Normaal gesproken start ik mijn seizoen altijd in een van de wedstrijden van de Belgische Wallonia Cup. Dit seizoen besloot ik mijn snelheid te testen in Berlicum. Na een goede start reed ik de eerste halve ronde in de kopgroep. Door hele domme foutjes verloor ik telkens mijn aansluiting. Uiteindelijk hervond ik mijzelf en kon ik mij beter focussen om geen fouten meer te maken. Na een spannende slotronde en eindsprint (die ik won) werd ik 4e. Helaas net naast het podium, maar super blij met de goede start van het seizoen. De 2e keer hoorde ik ‘de zin’ in het Duits. Op het leuke en speelse parcours in Solingen beloofde het een spannende en zware race te worden. Er stond een flink startveld en er waren behoorlijk wat goede dames. Zoals gewoonlijk was mijn start super. Vanaf de 2e rij kon ik mooi als 4e de eerste afdaling in duiken. Mijn herstel duurde iets langer dan verwacht en daardoor zakte ik uit de top 10. Nadat ik erdoor kwam maakte ik steeds meer tijd goed en zo kon ik de spannende sprint tegen de Duitse World Cup rijdster Theresia Schwenk winnen voor de 7e plaats. De stem van de bekende Vlaamse Patrick Suttels en zijn collega’s spraken voor de 3e keer ‘de zin’ uit. De startlijn in het Belgische Beringen was goed gevuld en wel 6 rijen lang! Ik had een goede start, maar wilde mij niet opblazen. Ik liet mij flink wat naar achteren zakken om vervolgens mijn eigen tempo te rijden. Ik reed mooi op een 10e plaats met zicht op plaats 8 en 9 tot ik in de 2e ronde achterop het parcours mijn derailleur in mijn cassette. Zelfs met grofgeweld kreeg ik deze niet los. Heel de klim moest ik lopen en door een harde slag op mijn trappers (in de afdaling) schoot de derailleur los. Ik kon al fietsend de afdaling in en stopte in de post om mijn derailleur te laten afstellen. Ik verloor door het lopen zoveel tijd en plaatsen dat ik deze helaas niet meer kon inhalen. Desondanks ben ik super blij dat ik, na jaren DNF te hebben, ein-de-lijk kon finishen! Na de super zware wedstrijd in Beringen en het lopen tijdens de pech (wat behoorlijk in de benen hakte) twijfelde ik enorm om de wedstrijd in Saalhausen te rijden. Omdat ik mij in de week voor de race goed voelde besloot ik om toch te starten. We vertrokken met 19 graden en zonnetje uit Zeeland naar 2 graden en sneeuw in het Duitse Saalhausen. Het parcours was enorm modderig en super zwaar met 3 zware, steile klimmen die elkaar snel opvolgden. Niet echt ideaal voor mij. Ik probeerde het positieve er van in te zien en had er zin in. Na een super start, begon ik als 4e aan de eerste en lange klim. Op de klim merkte ik al snel dat mijn benen vol liepen en dat ik voorbij gestoken werd langs alle kanten door concurrentes. Ik wist dat het een hele lange race zou worden.. Met een enorme off-day eindigde ik weer als 15e. Eventjes was ik diep teleurgesteld, maar daarna zag ik in dat dit er ook bij hoort. Afgelopen weekend heb ik lekker even rust gehouden. Even geen spannende 15 seconden, maar een rustige 46 uur. Geen 48 uur, want ik had een 2 uur lange interval training op zondag :-) Vorig weekend reed ik in Hulst mijn laatste CX wedstrijd van het seizoen. Nadat bijna het hele jaar uit de wedstrijd werd gehaald wegens 80% regel, mocht ik in Lille voor het eerste 'finishen'. Iets waar ik heel tevreden mee was. Zeker als je beseft dat ik geen enkele 'snelheid' training in de benen heb. Een zeer wisselvallig MTB seizoen was de enige voorbereiding...
Hulst was FAN-TAS-TISCH!! Het was voor mij een thuis wedstrijd gezien ik in de provincie Zeeland woon. Er waren dan ook veel bekenden komen kijken/supporteren. Des te gaver was het dan ook dat ik de wedstrijd volledig mocht uit rijden. Alweer mocht ik over de finish rijden!! Ik eindigde mijn laatste CX wedstrijd dan ook met een brede glimlach op mijn gezicht. Meteen na de race werden de crossbanden vervangen voor wegbanden. Zo kan ik mij goed voorbereiden op een aantal wegraces die ik ga rijden komend seizoen. Ik kijk enorm uit naar de eerste mountainbike wedstrijden! Ik vond de crossfiets heel erg leuk, maar u verlang ik toch wel heel graag naar mijn mountainbike haha. Als je benieuwd bent naar mijn afgelopen cross seizoen, neem een kijkje bij mijn uitslagen én fotogallerij! In deze fotogallerij kan je een super leuke overview zien van mijn seizoen gemaakt door Marc Creve. |
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|