I’ll try my best to make no mistakes during my FIRST English post on my website.
I have a new announcement to make. For upcoming year I will be supported by Stelly Sports. An English sports clothing brand. They have a nice assortiment of all kind of sport clothes. From football to cycling and from fitness to rugby. There is SO MUCH choice!!! All the stuff is from very good quality and the tracksuit bottoms are SO soft!! I am so happy that these guys help me feel comfortable after training with those comfy, soft and nice tracksuit bottoms! Can’t wait for my next package to arrive! If you are curious, just take a look at their website or Instagram! Have a nice day! - Didi
0 Reacties
Allereerst wens ik iedereen een fantastisch, liefdevol, gezond en sportief 2019! Dat al jullie dromen uit mogen komen en al het geluk aan jullie zijde mag staan!
Voor in 2019 heb ik gekozen voor verandering. Flinke verandering. Ik voelde dat ik toe was aan deze verandering. 3 jaar al in dezelfde 'rompslomp'. Een soort visuele cirkel die maar blijft duren. Totaal niets ten nadele van de mensen die ik in deze 3 jaar rond mij heb gehad hoor. Zij hebben fantastisch werk geleverd en mij bijgestaan waar nodig! Maar om die zogeheten visuele cirkel te doorbreken. In 2019 zeg ik het Trek-Bioracer na 3 jaar gedag. Ik ben Else, Johan, Kenneth, de sponsoren en de teamleden erg dankbaar voor deze 3 toffe jaren! Ook ben ik van trainer verwisseld. Na 3 jaar onder de vleugels van Kamiel van Dessel (Van Dessel Coaching) te hebben gereden werd het tijd voor verandering. Een andere aanpak. 2 grote veranderingen voor in het nieuwe jaar, maar het voelt oh zo goed om even lekker die frisse wind weer te ervaren. En wat nu dan? In 2019 zal ik het KTM Bike-Vision team versterken. Zij zullen mij niet alleen met materiaal steunen, maar ook met begeleiding op de internationale wedstrijden. Komend seizoen krijg ik de kans om van meerdere World Cups te proeven, van professionaliteit te genieten en op fantastisch lichte en stijve fietsen te mogen rijden! Ik kijk er enorm naar uit! Maar je trainingen? Komt helemaal goed. Ik heb afgelopen jaren flink mijn lichaam genegeerd. Ik vond het lastig aan te voelen wanneer de grens bereikt was, wanneer ik moest rusten en wanneer ik mijn bloedwaardes moest controleren (omdat mijn schildklier niet meer zo goed werkt). Ik was op zoek naar een train(ster) die mij hierin kan begeleiden, maar ook met de neus op de feiten kan drukken. Iemand die mij kan trainen, maar ook rekening houdt met mijn handleiding (en ziekte). Dit heb ik gevonden in 2 zeer ervaren dames. Reza Hormes-Ravenstijn en Mandy Beumer gaan mij komend seizoen helpen om het plezier terug te vinden, mijzelf mijn grenzen te leren kennen en langzaam aan opbouwen naar mijn doelen en dromen. Zo, dat waren de 'nieuwtjes' weer van het nieuwe jaar. Voor nu wens ik jullie het allerbeste en wie weet tot snel op de cross! - Didi Intussen zijn we weer al een aantal weken verder. Ik heb 3 wedstrijden gereden in de tussentijd waarbij ik kleine stapjes progressie merkte en uitschieters had.
Het begon allemaal met de C2 wedstrijd in Spaarnwoude. Ik was erg benieuwd naar het parcours, omdat ik veel verschillende verhalen had gehoord. Aan de start stonden veel sterke namen en ik hoopte op een top 12 klassering. Het parcours was een afwisselend rondje met vlakke stukken met hier en daar wat technische passages en pittige klimmen. Dat ik een snel reactievermogen had wisten we ondertussen wel, maar dat het ondertussen nog iets verbeterd is merkten we in Spaarnwoude. Toen het startschot klonk was ik als een pijl uit een boog weg. Ik keek om en schrok dat ik na een aantal meters al bijna 3 fietslengtes voorsprong had. Ik gaf de kop af en zocht een plaatsje in het denderende damespeleton. Ik belandde op een 9e plaats en heb hard mijn best gedaan deze vast te houden. Boven verwachting lukte dit en finishte ik als 9e in een sterk deelnemersveld. Houffalize, een van mijn lievelingsparcoursen, het Mekka van de mountainbike, een parcours dat veel van een renner vergt; fysiek en mentaal. Na een vreselijk domme val tijdens het verkennen, omdat ik uit mijn pedaal schoot, zag mijn kuit meer dik en blauw dan bruin van het stof. Ondanks dit domme valletje wel met vertrouwen alle A-lijnen kunnen rijden. Iets wat niet veel dames doen op dit parcours. Na een avondje ijzen en ‘blauweplekkenzalf’ te hebben gesmeerd was ik de volgende dag toch nog zo stijf als een hark. Mijn been goed losgereden en dan aan mijn opwarming begonnen. Onder een prachtig stralend zonnetje stonden we aan de startlijn. Ik werd opgesteld op de 2e startrij gezien er veel dames uit het World Cup circuit meededen en dus meer UCI-punten hadden dan mij. Aan de ene kant baalde ik, maar aan de andere kant kon dit mij wel weerhouden van een andere magnifieke racketstart. Ik besloot blij te zijn met mijn startplaatsje en wilde mij niet opblazen. Tijdens de startklim hield ik mij dan ook koest in het peleton. Er reed een klein groepje dames weg en ik besloot mijn eigen tempo te houden, omdat de race nog lang zou zijn en erg zwaar. Hoe verder de race vorderde hoe meer ik mijn ritme vond. Ik reed op een 14e plaats en haalde steeds meer dames in. Tot in de laatste ronde streed ik voor een top 10 plaats en tot mijn eigen grote verbazing kwam ik over de finishlijn als 9e!! In zo’n sterk startveld!! Deze wedstrijd is een enorme opsteker voor mij. En zo komen we bij de recentste wedstrijd die ik gereden heb in Baraque de Fraiture. Deze mache van de Wallonia Cup werd verreden op een skipiste in Wallonië. Stevige klimmen en zware afdalingen stonden op het menu. De afdalingen waren niet technisch, maar waren erg zwaar voor het lichaam. De vele uitgeremde putten, dikke blootliggende boomwortels en rotsen zorgden voor de nodige klappen in je rug, polsen, enkels en armen. Tijd om te herstellen is er niet op dit parcours. Je hebt alle focus nodig naar beneden en al je kracht en adem voor naar boven. Met de start schoot ik als eerst weg, maar omdat ik geen kop wilde trekken liet ik Inge overnemen. Zij trok echter nogal hard door omhoog. Ik bleef volgen en haalde in toen we het bos ingingen. Ik trok hard door en probeerde in de afdaling het verschil te maken, omdat dit mijn sterke punten zijn. Dit was misschien iets teveel van het goede. Door de afdaling was er iets verkeerd geschoten in mijn rug wat mijn kracht wat blokkeerde. Ik zakte van een eerste positie terug naar een 2e en in de 3e ronde zakte ik terug naar een 3e plaats. Ik kon niet herstellen van mijn, misschien wel te hevige, eerste ronde. Ik heb er een zware training van gemaakt en ga met opgeheven hoofd op naar de volgende wedstrijd. Welke lessen hebben we hieruit geleerd? ‘Denk aan je lichaam en wat je lichaam aan kan voordat je als een idioot doortrekt.’ Mijn volgende wedstrijd zal het NK mountainbike zijn op 22 juli in Apeldoorn. Ik kijk er erg naar uit en ben benieuwd naar het parcours! Jullie horen weer van mij! Het is al weer een tijdje geleden dat ik iets op mijn nieuwspagina postte. Dat betekent niet dat ik heb stil gezeten. Ik heb inmiddels al bijna een half mountainbike seizoen er op zitten en dat ging niet zonder horten of stoten. Benieuwd wat ik in de tussentijd heb meegemaakt? Lees dan snel verder!
Ik ben mijn seizoen gestart in Dinant en reed eerst wat Wallonia en Flanders Cups om er in te komen. Ik moest even weer in mijn ritme komen en eind maart boekte ik mijn eerste zege in Baal. Een wedstrijd die nogwel door mijn eigen team, Trek-Bioracer Mountainbike Team, werd georganiseerd! Toen de 3 Nations Cup van start had ik een flinke struggle met mijn lichaam. Er was nog steeds geen juiste dosering gevonden voor mijn ziekte van Hashimoto en mijn drang om te fietsen was groter dan het lichaam aan kon. Dit resulteerde helaas in een aantal DNF’s (Did Not Finish). Tot nu toe gaan deze wedstrijden nogsteeds met veel downs en enkele ups, maar ik ben vastberaden om er boven op te komen! Ook heb ik in de tussentijd al 2 internationale wedstrijden gereden. Zo startte ik op de Wereld Beker in Albstadt. Ik had een goede start, maar door de zware lange startklim had mijn lichaam het moeilijk om te herstellen. Ik verloor plaatsen en kwam na de startronde door als 63e. Zodra ik merkte dat ik er doorgeen kwam begon ik ook steeds meer plaatsen te winnen. Uiteindelijk kwam ik als 43e over de streep. Een week later zou ik van start gaan in Silkeborg. Samen met mijn vader reisde ik af naar het mooie Deense stadje. Het werd een echte vader-dochter trip en ik heb naast het fietsen ook enorm genoten van de q-time met mijn papa. We hebben het stadje, uiteraard op de fiets, verkend en kwamen uit op mooie plaatjes, pleinen, straatjes en meren. Het parcours was een MEGA gaaf rondje bestaande uit klimmen, boomwortels, stenen, jumps, klimmen, boomwortels, boomwortels en ohja, had ik al boomwortels gezegd? Het parcours alleen al was zeker de moeite om zo’n eind te reizen. Mijn Deense tegenstanders waren niet van porselein gemaakt en dat lieten ze merken ook. Bij de start werd er meteen een hoog tempo gereden waardoor de kopgroep steeds kleiner werd. Ik zette mij in het wiel van de nummer 3 en volgde. Toen er boven op de startklim (van 1,5km!!) nog eens gedemarreerd werd moest ik ook lossen. De hevige klappen van de boomwortels onder mijn Trek Procaliber begonnen ook zijn tol te eisen en ik eindigde op een verdienstelijke 9e plaats. Dat was voor zover mijn seizoen tot nu toe. Verder is mijn gezondheid aan de beterende hand. We hebben een juiste dosering gevonden en ik ben lekker aan het trainen! Om het verhaaltje compleet te maken zal ik ook nog even vermelden dat ik geslaagd ben voor de opleiding Operationeel Sport- en Bewegingsmanager aan het CIOS in Goes. Ook steek ik de diplomas van Wielertrainer 2 en Sportverzorger/Hersteltrainer in mijn zak. Ik heb de laatste weken alles op alles gezet om mijn diploma te behalen en dat heeft geloond! 4 juli zal ik mijn papiertje mogen ophalen! Zo, dat was mijn afgelopen halfjaartje in een notendop. Enjoy some pictures below en hopelijk zie ik jullie snel tijdens een van mijn komende wedstrijden of op mijn vakantiewerk bij Van Eyck Sport in Sint-Pauwels! Tot snel! ~Didi Afgelopen winter heb ik, ter training, mogen proeven van de cyclocross wereld. Ik heb genoten van elke cross die ik heb gereden, elke keer mijn enkel verzwikken tijdens het lopen, het struikelen over de balkjes, het zandhappen, de koprollen, maar ook hoe ik keer op keer merkte dat ik wat beter werd in deze mooie sport. Kleine stapjes weliswaar, maar het is een super toffe ervaring.
Nu de laatste race gereden is lijkt het me een mooi moment om eens op een rijtje te zetten wat deze cross wedstrijden mij allemaal gebracht hebben. Ik heb in 2017 deel mogen uitmaken van het Van Assche-Vertronics Cycling Team om mijn eerste stappen in de CX wereld te zetten. Ik had een fantastische opening met een 3e plaats in mijn eerste wedstrijd mét materiaalpech in de start. Ik behaalde nog mooie top 10 plaatsen zoals eenn 7e plaats in Gouda en een 5e plaats op het DK in Tilburg. Rond november had mijn lichaam een break nodig. Ik besloot daarom het Van Assche-Vertronics Cycling team te verlaten en als ik nog zou crossen in 2018 dan zou ik dat ik neutrale kleding doen. In januari kreeg ik weer groen licht om te koersen. Ter voorbereiding op het komende mountainbike seizoen zou ik willekeurige crossen rijden als intensieve training. Zo reed ik in Leuven, Maldegem, Lille, Hulst en Oostmalle. Ik vond het super leuk om te crossen in zo'n internationaal en enorm sterk deelnemersveld. Helaas heb ik mijn laatste cross afgesloten met een DNF. Ik begon ziekjes te worden en mijn lichaam was moe. Gelukkig hoef ik niet lang te wachten tot het mountainbike seizoen van start gaat! In maart zullen de eerste wedstrijden verreden worden! Tot snel dus ;-) |
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|