Dubai. Even op en neer voor een World Cup Eliminator. Je zal maar zo gek zijn. Dinsdagavond om 18:15 uur stapten mijn beste vriendin Danique en ik op het vliegtuig richting Dubai. Ofja, eerst richting Istanbul, vanaf daar vlogen we pas richting Dubai. Way to excited zaten we aan boord. We konden het bijna niet geloven: 'Heb je het door? We gaan gewoon naar facking Dubai hé!' Danique heeft het wel 10x herhaald voordat we op het vliegtuig zaten. Het werd een pittig nachtje doorhalen. De lampen in het vliegtuig gingen niet uit, waardoor de verlichting dus regelrecht in je giechel scheen. Pas na de tussenstop in Istanbul werd ik moe. Ik vond mijn draai, op de veel te kleine stoel, en viel in slaap rond 01:15 uur. Thank god voor de stewardessen. Want stel je voor dat ik een uur zou slapen. Om 02:00uur werd ik gewekt; breakfast. Breakfast... Meen je die? BREAKFAST??!! Om 02:00 uur midden in de nacht? Je zou bijna denken dat die mensen iets mankeren (verder waren ze super aardig en behulpzaam hoor). Als een dooie vogel staarde ik naar mijn bord waar een mini-tosti, wat ei en nog wat spul op lag wat ik niet kende. Ben ik nou serieus wakker gemaakt om te kijken naar iets wat ik niet wil eten? Side note: IK LUST GEEN KAAS!!!!! De hoop om nog in slaap te vallen was vervlogen, dus besloot ik om de rest van de vlucht als een 'braindead' persoon uit het raam te staren. Kansloos. Finaal Kansloos. Woensdagochtend vroeg landden we op Dubai Airport. Nadat we 80x een roltrap op en af waren gegaan werden we met een soort tram naar terminal 1 gebracht waar onze koffers werden afgeleverd. Voordat we bij de koffers konden, kregen we eerst een stempel in ons paspoort. Ik zal je heel eerlijk vertellen; ik voelde me net een crimineel. Je moet je paspoort afgeven, vervolgens op een stip gaan staan, dan word er een complete film van je hoofd gemaakt, dan checken ze of je het wel echt bent en nadat je een aantal keren redelijk lelijk bent aangekeken mag je dan toch doorlopen. Alsof ze zo iets hebben van 'Och, daar komt weer zo'n stumper aan.' Ook moet ik eerlijk zeggen dat het een enorme cultuur shock was. Die guys zaten allemaal in hun gewaad met zo'n doek over hun hoofd aan die balie's. Je mag weten dat ik op dat moment best bang was. De ideeën dat de boel elk moment de lucht in kan gaan schieten best wel eens door je hoofd dan. Niks persoonlijks ofzo en ik ben totaal niet racistisch, maar je denkt er toch wel aan. Maargoed, op naar de koffers. M'n fietsje stond moederziel alleen tussen de bagagebanden te wachten. Eenmaal buiten kwamen we er achter dat de transfer stond te wachten bij terminal 3. De harrie. Daar stonden we dan, in ons winter outfit, te wachten in 24 graden om 6:00uur ’s morgens. 3 kwartier later zaten we dan eindelijk in de transferbus. Zo gaar als boter kwamen we aan bij ons super luxe Five Jumeirah Village Hotel. Het 'ding' had 59 verdiepingen en wij zaten op 39. Pittig wel. Nadat we het prachtige uitzicht hadden bewonderd en al onze social media + het thuisfront hadden bedolven onder de foto's hiervan, vielen we als een blok in slaap. Ruim 5 uur later werden we wakker. Omkleden, op de rollen, eten en terug naar bed. Dat was echter het plan.. Woensdagavond rond 19:00 uur kwamen Danique en ik terug van het restaurantje waar we hadden gegeten. Vol enthousiasme plofte ik op mijn bed. Ik was zó gemotiveerd voor vrijdag. Het was so sick om hier te zijn en te mogen knallen. Met mijn hoofd vol dromen opende ik mijn telefoon. 27 WhatsApp berichten.. 'Zooo mam, mis je me nu al?', dacht ik nog. Het bovenste gesprek was de groepsapp van de World Cup. 'Ohh cool, nieuwe info!', niet wetende dat die nieuwe info mijn hele trip zou veranderen. Chaos. Complete chaos. In de groepsapp werd er verteld dat 2 renners waren afgebeld, omdat de wedstrijd niet zou doorgaan. Uiteindelijk kregen we later op de avond te horen dat het nieuws helaas klopte. Totaal in shock en paniek appte ik verschillende mensen uit de groepsapp en ook zij waren compleet verrast door het nieuws. Gelukkig werden we diezelfde avond nog bij elkaar gehaald en kregen we een goede uitleg. Ondanks de goede uitleg en de woorden van de organisatie was ik enorm teleurgesteld. Daar zit je dan. Aan de andere kant van de facking wereld. Waar je niet gratis kan bellen (wegens blokkades, geen WhatsApp bellen, geen Facetime, niks..). Voor eventjes voelde ik me heel klein. Ik kon eigenlijk wel janken. Gelukkig was ik zo vermoeid dat ik amper emotie kon tonen. Er zat niks anders op dan alles te laten bezinken en te gaan slapen. Donderdagochtend zaten we een beetje beduusd aan het ontbijt. What the fuck moesten we nu in godsnaam doen.. Hier hadden we geen enkele seconde over nagedacht. Een oud klasgenootje van ons woont in Dubai. We contacteerden haar en spraken af. In een muffige, lekker goedkope (ja we zijn Nederlanders in hart en nieren) stink taxi reden we richting Dubai Mall. 20min in een auto waar jan en alleman had in gezeten met een bestuurder die ons kon ontvoeren en verkrachten als hij wou. Heerlijk zo’n gedachte door je hoofd. Gelukkige konden Danique en ik hard op over deze twijfels en angsten spreken, want onze Pakistaanse bestuurder kon er toch geen hol van verstaan. Gelukkig is de wereld veel veiliger dan dat mijn hoofd soms denkt en kwamen we heelhuids aan. Na een fantastische middag met zo vreselijk veel bezienswaardigheden namen we afscheid van Sanne en reden we, dit keer met meer vertrouwen, terug in de taxi naar ons hotel. Tijdens ons avond eten waren we nog steeds onder de indruk van Dubai. De gebouwen zijn niet normaal. Maar echt. Niet normaal. Hopelijk zijn de mensen in Dubai niet snel depressief, want no kidding, maakt niet uit welk gebouw je daar kiest. Als je springt ben je anyway zo plat als een cent. Een waterval en een mega groot aquarium in een winkelcentrum. Hoe verzin je het! Deze mensen zijn echt goud. Moe en toch wel voldaan van ons toeristenavontuur doken we op tijd ons bedje in. Vrijdagochtend maakten we tijdens het ontbijt plannen over hoe de de dag gingen doorbrengen/overleven/survivallen. Ik trok er ‘s morgens alleen op uit met mijn mountainbike. Omdat ons hotel omringt was door snelwegen kon ik niet verder fietsen dan 4km rechtdoor. Vanuit onze hotelkamer ging Danique op haar controlepost zitten en hield mijn fietsroute nauwlettend in de gaten. Ze kon mijn precies volgen. Nadat ik zo’n dikke 3 à 4 ronden rond de rotonde had gefietst ging ik op avontuur. Een keer links en een keer rechts en oh shit waar is dat hotel nou weer. Ik hield goed in de gaten waar ik reed en kwam terug na 1u15 kriskras door alle straten rond het hotel gereden te hebben. Douchen, bikini aan en off to the beach. Vanuit ons hotel reed er een busje naar een ander hotel. Daar zouden we gebruik kunnen maken van het strand. Eenmaal aangekomen stapten we een hotel binnen waar de Louis Vuitton, YSL, Prada en al die andere merken rond je kop werden geslingerd. Timide liepen we richting de ingang van het strand. Daar werd ons verteld dat we alles behalve onze portemonnee moesten achterlaten. We kregen zelfs een handdoek mee van dat hotel. We voelden ons er totaal niet chill bij en gIngen dan ook rechtsomkeer. Dikke doei met je lelijke gele handdoek. We zochten op Google naar een public beach en hielden een taxi aan. Doei kakkers . Aangekomen bij het strand gooiden we ons eigen heerlijke handdoekje neer en hadden we mooi zicht op een groep gespierde boys die aan het volleyballen waren. Vééél beter dan dat bekakte strand van dat hotel. Het werd een heerlijke middag bakken en braden. Toen mijn ruggetje rood begon te zien besloten we in te pakken en terug te gaan richting ons hotel. Na ongeveer 5km te hebben gelopen vonden we eindelijk een taxi. Met een volledig verbrandde rechter schouder kwamen we aan in het hotel. Douchen, eten, netflix & slapen. Onze laatste dag in Dubai: zaterdag. We waren allebei doodop van onze knotsgekke avonturen. Dus helaas, vandaag geen aflevering van de DaDi show, maar gewoon een chille dag aan het zwembad. Mensen bekijken, roddelen, zonnen, verbranden, ff in het zwembad, met je voet in glas trappen, uit het zwembad, zonnen en terug verbranden. Ja mooie opsomming zo. Het was niet zo’n boeiende dag eigenlijk. We wilden ons vooral rustig houden, want zondagochtend stond ons een lange vlucht terug te verwachten. Na 3uur slapen ging de wekker. Ik was letterlijk net 3 seconden wakker en ik werd gebeld door de taxi; Hello? Yes madam, we’re outside waiting for you. Helemaal top meneertje, maar ik moet me nog klaarmaken. Dik een kwartier later stapten we met onze slaapkoppen in de taxi. De beste man had haast en reed vliegensvlug naar het vliegveld. Inchecken en daar gingen we weer met de tram naar de terminal. Als 2 zombies stekkerden we over het vliegveld op zoek naar ontbijt en drinken. Na een halfuur zoeken konden we eindelijk eten. Eten naar binnen gestouwd en snel gaan lopen, want onze gate was zo’n dik kwartier wandelen. In het vliegtuig heb ik vooral gebruik gemaakt van het TV’tje voor me. Ik heb ongeveer de hele Fast & Furious reeks bekeken voordat we in Istanbul landden. Eenmaal terug aan de grond waren we er heilig van overtuigd dat het een noodlanding was geweest. Wat een krakkemikkig vliegveld. No offence, maar vliegveld Midden-Zeeland is nog groter, netter en luxer. We werden in een busje gepropt en ineens had ik heel veel behoefte aan mijn mondmasker. De hele trip had ik mij nog niet druk gemaakt om heel dat corona-gedoe, maar nu kreeg ik het echt op mijn heupen. Nadat er bij onze gate ook nog een kereltje aangesproken werd door de politie en verdacht werd van een fake ID waren we klaar om op te stijgen richting Brussel. Ik moet zeggen, ik heb al wel eens lekkerder gezeten in een vliegtuig. Heel dat gedoe op dat brakke vliegveld, stress omdat ik mijn koffer niet zag tussen de bagage, die guy met zn fake ID.. Let’s gooo. Halverwege de vlucht komt er ineens een Indiase vrouw naast mij zitten. De stoel was normaal vrij dus ik kon er niks van zeggen. Begint ze me daar toch een partij te zweten en te hoesten. Ik dacht dat we allemaal op z’n minst acute ebola en corona kregen. Ik werd er echt helemaal zenuwachtig van. 2 stressvolle en ergerlijke uren later stond ik met beide voetjes weer terug op Belgische grond. Ik was nog nooit zó blij geweest om terug in België te zijn. Wat een avontuur weer. Deze trip is helaas niet zo gegaan als gepland. Ondanks dat heb ik een onvergetelijke tijd gehad. Ik wil graag City Mountainbike bedanken voor ons goed op de hoogte te houden en alles goed te regelen. Steffen Thum om alles in Dubai te regelen voor ons. Sanne voor de rondleiding in Dubai en de sightseeing tips! Mijn beste mattie en rots in de branding Danique om dit onvergetelijke avontuur met mij aan te gaan. We hebben onvergetelijke momenten gehad en we hebben ons kapot gelachen! Ook bedankt aan de mama van Danique om haar mee te laten gaan met mij naar zo’n verweggistan land ;-) Wegens corona zal een nieuw avontuur nog wel even duren. Vandaar deze extra lange en uitgebreide blog met foto slideshow! Enjoy! Be safe and stay healthy! - Didi
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|