De keuze was Apeldoorn of Paal. Een moeilijke keuze, maar toch snel gemaakt. Het parcours in Paal zou een betere voorbereiding zijn op het komende Nederlands Kampioenschap. Ik hoopte op de deelnemerslijst zoals die in Moerbeke was, zodat de concurrentie stevig zou zijn. Mijn hoop werd bevestigd bij aankomst. Jolien Verschueren en Joyce Vanderbeken waren al druk in de weer. Ook stond er een andere veldrijdster aan de start. Het beloofde een harde race te worden met een sterk deelnemersveld en REGEN (lees HEEL VEEL regen) op komst. Het parcours in Paal is altijd een pittig rondje met veel klimmen. Ondanks dat ik het een mooi rondje vind, heeft het parcours mij nog nooit gelegen. Vaak kreeg ik te kampen met pech of kampte ik met gezondheidsredenen. Dit jaar was de focus ook niet maximaal. In de week voor de wedstrijd was er een vreselijke aanrijding met een oud-teamie/goede kennisen van ons op 15km van mijn woonplaats. Op zo'n momenten besef je pas hoe kwetsbaar je eigenlijk bent als fietsen. Door alle emoties er rond heen was ik niet 100% geconcentreerd. Ik mocht als een van de laatste opstellen, maar vond een gaatje en kon zo doorschuiven naar rij 1. De XCE zat nog in de benen, want ik had een bliksemsnelle start. Ik had kopstart en zelfs een paar meter op de anderen. Al snel reed Joyce het gat dicht en nam de kop over. Dan begon het te regenen, of zal ik zeggen dat het begon te gieten? Allesinds het kwam met bakken uit de hemel en mijn Bontrager XR1 Team Issue banden(te vergelijken met conti RaceKing) hadden het moeilijk grip te vinden. Joyce en ik hadden een mooi gaatje uitgebouwd op de anderen en reden samen voort. Ik kon het tempo goed volgen. Dan begonnen de klimmen. Deze waren inmiddels mega glad en grip was ver te zoeken. Zo werd ik dus al snel aangewezen om deze klimmen te lopen. Joyce had een paar seconden, maar die reed ik al snel weer dicht. Zo verliep ongeveer heel mijn eerste ronde; gaten op de klimmen en het dichtrijden op de afdalingen. Helaas blijf je dat niet volhouden en zo kwam ik na een ronde op zo'n 20 à 30 seconden van Joyce te rijden. Inmiddels was Jolien Verschueren op op gang gekomen. Zij sloot aan en ook haar tempo kon ik volgen. We reden goed samen tot dat de modderklimmen weer volgde. Hier ondervond ik precies het zelfde probleem als met Joyce; gaten op de klimmen, dichtrijden in de afdaling. Toen ik ook Jolien moest laten gaan verloor ik concentratie. Ik zat ver voor op de nummer 4, maar terug naar de nummer 2 was moeilijk omdat ik weinig grip had op de klimmen en vaak op lopen was aangewezen. Uiteindelijk bolde ik als 3e over de streep met gemengde gevoelens. Als ik een beter had nagedacht over de bandenkeuze had er zeker meer in gezeten, maar het opnieuw verliezen van de focus vind ik zeer vervelend. De fout van de banden zal ik zeker niet meer maken! Wat een domme fout, maar ook hier leren we uit. Hopelijk vind ik al mijn focus terug voor het NK wat binnenkort plaatsvind!
0 Reacties
Vandaag reed ik mijn eerste wedstrijd van het nieuwe mountainbike seizoen. Eigenlijk was het de bedoeling om in Dinant mijn eerste mountainbikewedstrijd te rijden en dit weekend een wegkoers. Doordat ze veel regen af hadden gegeven leek het mij slim om niet het risico op valpartijen te nemen. Hierdoor was de keuze al snel gemaakt en beslisten we om naar Dessel te gaan.
Het was vroeg uit de veren, want ik zou om 9:15 al starten. Het parcours bestond uit technische singletracks en gas-geef stukken. Mooi om mijn vorm eens te testen. Aan de start was het even onduidelijk, maar als snel bleek dat de dames samen met de masters zouden starten. Een flinke kluif gezien de dames als laatste mochten opstellen en er heel wat rijen masters voor ons stonden. Zo'n 5 tot 7 seconden na het startschot konden wij dan ook uiteindelijk op onze fiets stappen. In de eerste bocht moesten we een valpartij ontwijken en de komende 3 bochten werd het dringen en lopen. Gelukkig kon ik dit in mijn voordeel gebruiken en zo de leiding nemen. Het duurde even voordat ik in mijn ritme kon komen en voordat ik eindelijk mijn eigen tempo kon rijden. Met ingang van de laatste ronde had ik een mooie voorsprong. Ik besloot het tempo wat te laten zakken zodat ik kon gaan recupereren. Dit had ik fout ingeschat. De 2e dame kwam in het laatste gedeelte van de wedstrijd nog dichtbij. Toen ik dit in de gaten kreeg heb ik mijn gashendel nog eens open gedraaid. Ik vergrootte mijn voorsprong iets en kon zo toch naar de overwinning rijden! Ik ben blij met deze mooie seizoensopener en hoop deze lijn mooi door te kunnen trekken naar volgende week: Dinant! Afgelopen weekend stond ik aan de start van de laatste manche van de Flanders XCO Series te Ravels. Er werd ons een parcours voorgeschoteld bestaande uit 98% singletrack en maar liefst 140 bochten! Doordat we verlaat waren kon ik het parcours helaas niet meer verkennen. Na aankomst was het meteen inschrijven, omkleden en opwarmen! Ik mocht op de eerste rij plaatsnemen en nam kopstart. Nog voordat we de finish lijn passeerden bedacht ik me dat ik niet verkend had en dat het niet zo slim zou zijn om als eerste het bos in te duiken. Zo moest ik mijn 3 fietslengtes-voorsprong al helaas weggegeven. Ik nam plaats op de tweede positie achter Petra Mermans en volgde een ronde in haar wiel. Ik had goed kunnen uitrusten van mijn start en het tempo van Petra zakte een beetje. Ik besloot de kop over te nemen en wat gas te geven. Een halve ronde volgde Petra in mijn wiel. Toen passeerden er Masters en ik kon volgen. Hierdoor kreeg ik een gat op Petra. Inmiddels was het begonnen met regenen en moest ik nog 3,5 ronde afleggen. Steeds kon ik mee op de flow van de masters. Hiermee breidde ik mijn voorsprong stelselmatig uit. Toen het begon te stortregenen zakten er steeds druppels tussen mijn bril en oog. Hierdoor bleef er de hele tijd een druppel in mijn rechteroog zitten. Mijn zicht werd minder en ik besloot op safe te gokken en wat rustiger te rijden. Ik kan niet goed zonder bril rijden dus durfde hem ook niet zo goed af te doen. Ik merkte dat Petra nog sterk terug kwam en besloot om dan toch mijn bril in mijn helm te steken en risico’s te pakken. Hierdoor breidde ik mijn voorsprong toch wat uit en kwam solo over de finish! Ik ben zeer blij met deze overwinning en dat ik het seizoen toch nog goed heb kunnen afsluiten! Dit was namelijk de laatste wedstrijd van het seizoen. Ik zal nog wel 22 oktober van start gaan op de wintercup in Wolphaartsdijk, maar deze valt buiten mijn seizoen. Mijn seizoen bevatte veel down’s, maar gelukkig toch sterke ups. Dit was een enorm leerjaar voor mij en daarvoor ben ik veel mensen dankbaar. Ik wil mijn ouders en mijn vriend Bram bedanken voor alle steun die ze mij hebben gegeven, mijn ouders voor de alle ritten naar de wedstrijden en om altijd voor mij klaar te staan, het team Trek-Bioracer voor te blijven geloven in mij, te steunen en te helpen het beste in me naar boven te halen, Else voor de mentale steun en Kenneth en Johan voor de zorg van mijn banden haha, mijn sponsors GripGrab en Harm van Harm's Rijwielcentrale voor de super ondersteuning afgelopen seizoen en dan Kamiel. Kamiel bedankt voor mij op te vangen na Beringen en om de taak op je te nemen om mij te trainen, want ik weet dat ik niet de makkelijkste ben haha. Ook wil ik alle supporters bedanken die mij elke wedstrijd vooruit hebben geschreeuwd! En dan wil ik ook nog een woordje voor alle fotografen die er elke wedstrijd opnieuw staan om elk tof en soms minder tof moment van de wedstrijd vast te leggen, zodat wij de mooiste plaatjes hebben als aandenken. Fotografen een dikke pluim voor jullie en bedankt voor de mooie foto’s!
|
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|