Baraque de Fraiture, een prachtig parcours op en rond de skipiste, was het decor voor de laatste manche van de wallonia cup. Het rondje was niet moeilijk, maar lood en lood zwaar. Via een leuke single track naar beneden, maar dan gewoon recht omhoog de skipiste op en dat zo'n 3 keer per ronde. De opkomst bij de dames was mager. 3 dames aan het vertrek was niet waar ik op had gehoopt. Ik nam kopstart en hield deze positie vast tot ik finishte. Ik beschikte vandaag niet over de beste benen, maar een overwinning met een flinke voorsprong is altijd goed voor het moraal. Totaal onverwachts werd ik ook nog 3e in het algemeen klassement! En dat met maar een aantal wedstrijden te hebben gereden in deze competitie! Naar huis met een overwinning en een derde plaats algemeen!
0 Reacties
Na mijn zege van gisteren was ik benieuwd naar welke benen ik had. Ik had mij een beetje vergist in de tijd en ging er van uit dat de nieuwelingen pas om 11 uur zouden starten. Dom, dom, dom, want om half 11 ging hun startschot. Nadat ik aan de organisatie had gevraagd of ik achter de laatste toch nog snel een rondje over het parcours mocht doen en daar kreeg ik de goedkeuring voor. Jammer dat mensen dan toch nog roepen naar mij dat ik van het parcours moet en ook jammer dat het naar anderen die over het parcours rijden niet wordt gedaan. Bij ons wordt er ook vaak door de wedstrijd heen verkend en zolang ze mij niet in de weg rijden hoor je mij niet klagen. Laten we het er op houden dat de mensen die op mij klaagden dat alleen naar mij deden omdat ik een makkelijke naam heb... Na een halve ronde was ik het geklaag beu en ben ik maar afgestapt en terug naar de tent gegaan.
Om half 1 was dus onze start. Ik merkte tijdens de opwarming dat ik geen slechte benen had van de dag ervoor en dat was toch wel een geruststelling. Aan de start stonden 2 mooie concurrentes: Britt van den Boogert en Alice Pirard. Met Britt reed ik in Nieuwkuijk een hele wedstrijd samen en in Dinant was het gat op Alice niet opmerkelijk groot. Een mooie nieuwe uitdaging om te kijken hoe ik nu stond ten opzichte van deze 2 meiden. Britt trok hard door met de start. Ik kon in haar wiel mee en volgde een halve ronde mooi in haar wiel. Ze hield het tempo hoog waardoor Alice in het begin moeite had met volgen. Na een halve ronde kwam ze toch bij en nam zij mijn plekje in Britt haar wiel over. Ik haakte aan bij Alice. Zo kon ik mooi kort op hen blijven zitten. Wel werd duidelijk dat Britt erg sterk was vandaag. Ik moest af en toe een gaatje laten vallen wat ik later op een klim weer dicht reed. Toen het gat groter werd en ik in de afdaling dichter wilde komen, ging ik net iets té hard. Mijn voorwiel gleed weg over een wortel en remmen was geen optie meer. Met een redelijke noodgang klapte ik tegen de grond. Gelukkig geen pijntjes, alleen wat gemopper. Ik zat snel weer op de fiets, maar wist al wel dat mijn kans om terug te komen bij Britt en Alice verkleind was. Na een korte wedstrijd van een krap uur mocht ik al finishen. Ik ben blij met mijn 3e plaats en ik ben zeker verbeterd ten opzichte van de laatste keren. Op naar meer! Daar was die dan: de seizoensopener in Dinant. Een parcours van ongever 7km lang met alles aspecten van het mountainbiken er in. Klimmen, dalen, techniek en lange stukken en een lange startklim. Ons startveld was niet erg groot, volgens mij 6 dames aan het vertrek? Een van mijn stevige concurrentes was wel Alice Pirard. Een dame die internationaal wel al hele sterke prestaties heeft geleverd. Maar het zonnetje scheen en ik voelde me goed.
Met de start was wat aftasten. Ik wilde me niet opblazen en wilde dus absoluut geen kopstart. Ik was toch redelijk goed weg, maar hield meteen tempo in. Hierdoor nam Lotte een voorsprong op mij en het peleton(netje). Ik reed wel op kop van het peleton, maar reed een rustig tempo. Halfverwege nam Alice de kop over en reed langzaam het gat naar Lotte dicht. Bijna boven plaatste Alice een demarrage en ik kon goed mee. Op de eerste klim werden we gepasseerd door Masters. Jammer dat sommigen alleen aan hun eigen race denken en niet denken aan onze race. Zo werd ik meerdere malen aan de kant geduwd en verloor ik mijn aansluiting een beetje met Alice. Op de volgende klim zag ik dat zij niet zo ver zat en reed ik wat harder bergafwaarts om het gat te beperken. Fout gedacht, want ik ging iets te hard en parkeerde mijn fiets recht tegen een boom. Onderaan de trappen zat er maar 2 man tussen Alice en mij, dus dat gaf mij extra motivatie om naar haar toe te rijden en dat lukte. Zo reden we samen de eerste ronde in. Ik kon goed volgen en stond eigenlijk een beetje verbaasd dat ik haar bij kon houden. Echter had ik dit beter niet kunnen denken, want eenmaal aan de lange klim gekomen reed zij een hoger tempo dan mij. Ik besloot mijn eigen tempo te rijden en hierdoor reed ze bij me weg. In de afdaling kon ik de afstand weer wat beperken doordat ik sneller afdaalde dan zij deed. Helaas kreeg ik het gat niet meer gedicht en werd het elke ronde iets groter doordat de lange klim zijn tol begon te eisen bij mij, maar mijn 2e plaats heb ik niet meer afgegeven. Ik ben blij met mijn 2e plaats en mijn mooie start van het seizoen! Ik kijk uit naar de volgende wedstrijd in Ottignies om de week erna naar het zonnige Marseille te trekken voor mijn eerste UCI wedstrijd!
|
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|