Allereerst wens ik iedereen een fantastisch, liefdevol, gezond en sportief 2019! Dat al jullie dromen uit mogen komen en al het geluk aan jullie zijde mag staan!
Voor in 2019 heb ik gekozen voor verandering. Flinke verandering. Ik voelde dat ik toe was aan deze verandering. 3 jaar al in dezelfde 'rompslomp'. Een soort visuele cirkel die maar blijft duren. Totaal niets ten nadele van de mensen die ik in deze 3 jaar rond mij heb gehad hoor. Zij hebben fantastisch werk geleverd en mij bijgestaan waar nodig! Maar om die zogeheten visuele cirkel te doorbreken. In 2019 zeg ik het Trek-Bioracer na 3 jaar gedag. Ik ben Else, Johan, Kenneth, de sponsoren en de teamleden erg dankbaar voor deze 3 toffe jaren! Ook ben ik van trainer verwisseld. Na 3 jaar onder de vleugels van Kamiel van Dessel (Van Dessel Coaching) te hebben gereden werd het tijd voor verandering. Een andere aanpak. 2 grote veranderingen voor in het nieuwe jaar, maar het voelt oh zo goed om even lekker die frisse wind weer te ervaren. En wat nu dan? In 2019 zal ik het KTM Bike-Vision team versterken. Zij zullen mij niet alleen met materiaal steunen, maar ook met begeleiding op de internationale wedstrijden. Komend seizoen krijg ik de kans om van meerdere World Cups te proeven, van professionaliteit te genieten en op fantastisch lichte en stijve fietsen te mogen rijden! Ik kijk er enorm naar uit! Maar je trainingen? Komt helemaal goed. Ik heb afgelopen jaren flink mijn lichaam genegeerd. Ik vond het lastig aan te voelen wanneer de grens bereikt was, wanneer ik moest rusten en wanneer ik mijn bloedwaardes moest controleren (omdat mijn schildklier niet meer zo goed werkt). Ik was op zoek naar een train(ster) die mij hierin kan begeleiden, maar ook met de neus op de feiten kan drukken. Iemand die mij kan trainen, maar ook rekening houdt met mijn handleiding (en ziekte). Dit heb ik gevonden in 2 zeer ervaren dames. Reza Hormes-Ravenstijn en Mandy Beumer gaan mij komend seizoen helpen om het plezier terug te vinden, mijzelf mijn grenzen te leren kennen en langzaam aan opbouwen naar mijn doelen en dromen. Zo, dat waren de 'nieuwtjes' weer van het nieuwe jaar. Voor nu wens ik jullie het allerbeste en wie weet tot snel op de cross! - Didi
0 Reacties
Met het positieve gevoel van het weekend ervoor vertrokken we zaterdagochtend vroeg richting Heubach. Toen we aankwamen stapten Joppe, ik en onze trainer snel op de fiets om te verkennen, want even later zou de downhill wedstrijd al beginnen en zou de volledige afdaling niet beschikbaar zijn om te verkennen. Ja je leest het goed 'de volledige afdaling'. Het parcours bestaat uit een flinke klim van 2,5km en een mooie afdaling tussen 2 bergen in. Dit betekende maar 1 afdaling. Het zou een mooie test zijn om mijn klimskills te testen en te verbeteren. Na 3x verkeerd te zijn gereden en maar 1 ronde over het modderige parcours te hebben gereden moesten we helaas het parcours verlaten voor de downhill. Ondanks dat had ik een goed gevoel over het parcours. De afdaling was langer als normale afdalingen in een wedstrijd, maar niet opvallend moeilijk. En de klim.. Tja dat is gewoon klimmen en goed doseren.
Zondag was het dan zover. Opnieuw mocht ik opstellen tussen de wereld top. Namen als Jolanda Neff, Annika Langvad, Yana Belomoina en Sabine Spitz zouden de wedstrijd bepalen. Ik mocht op de 1 na laatste startrij plaatsnemen. Ik was gefocust en was er klaar voor. Op het startschot denderde het pak dames door de eerste 2 bochten en begonnen aan de lange klim. Ik was voor de eerste bocht goed weg, werd daarna opgesloten tussen een groepje dames, vond een gaatje en schoot er voorbij, waarna ik vervolgens weer klem werd gezet tussen 4 dames. Met nog 1 dame achter mij begon ik aan de lange klim. Ik probeerde mijn focus te houden en terug te rijden naar het groepje voor me. De gaten waren al groot en ik moest echt alle zeilen bij zetten om aan te sluiten. Na het steilste gedeelte van de klim voelde ik mijn benen vol lopen.. Ik probeerde er niet aan te denken, maar verloor toch mijn focus. De 2 op volgende rondes moest ik hard mijn best doen om de focus terug te krijgen. Met ingang van de laatste ronde, toen de hoop op focus en een inhaalrace langzaam aan het vervliegen was, kwam Jolanda Neff voorbij. Ze had een hoog beentempo viel me op, net als ik had. Ze zat stuk, net als ik zat. Ze reed een tempo, wat ik kon volgen. Ik had mijn focus terug! In het wiel van Jolanda vervolgde ik mijn weg omhoog. Ik volgde op de klim, ik volgde op het valsplatte, ik volgde in de afdaling! In mijn euforie vergat ik dat er nog 1 kort steil klimmetje zat en ik denk dat Jolanda mij beu was op dat moment haha. Ze plaatste een stevige tussensprint waar ik helaas de aansluiting moest laten gaan. Ik bolde uiteindelijk als 30ste over de streep en weer als 13e belofte. Met deze uitslag was ik een stuk minder tevreden. Ik baalde als een stekker dat ik mijn focus verloor en daarmee de aansluiting... Volgende keer beter! Ondanks een mindere start van het seizoen kreeg ik de maandag na Beringen een fantastisch telefoontje. Ik was geselecteerd voor de HC wedstrijd in Haiming (Oostenrijk) !! Mijn maandag kon niet meer stuk. Ik werkte naar het weekend toe en deed na Nieuwkuijk rustig aan zodat ik fris zou zijn in Haiming. Donderdag vertrok ik naar Sittard, om vrijdagochtend vroeg met Annemarie Worst, Julia Boschker en Zoë Mulder, Gerben en de staff naar ons hotel in Haiming te gaan. Aangekomen in het hotel werden we vergezeld door Tim&Mick die er al waren. Zaterdag was de parcoursverkenning. Ik was verrast door het mooie technische rondje en dat ik overal vrij makkelijk af kwam. Dat gaf me veel vertrouwen voor de dag erna.
Zondag was het raceday. Tijdens mijn opwarming kwam ik af en toe meiden tegen die ik normaal alleen op Redbull TV zie als ik naar de Wereldbekers kijk. En die meiden waren nu dus ook mijn concurrentie. Ik had geen verwachtingen, want ik wilde alleen ervaring opdoen. Maar toch kriebelde er steeds meer spanning. Eenmaal op de startlijn zakte alles weg, nog 1 minuut. Ik klikte mijn Garmin aan. 30 seconds hoorde ik de vrouw van de UCI zeggen. 'Oké Didi, daar gaan we, focus'.. Op het startschot schoot ik gelijk in mijn pedaal en begon met het pak wereldtoppers aan een flinke startklim (van horen zeggen 2km). Het was een flink pak en het was erg onrustig. Links en rechts reden meiden in elkaar. Ik probeerde alle valpartijen te ontwijken en probeerde mezelf iets meer naar voren te rijden om uit het gedrang te komen. Ik zette aan en haalde wat meiden in tot ik plots achter een flinke ophoping kwam. Meiden over de gehele weg raakten met de sturen in elkaar en stonden stil. Ik reed er met een flinke snelheid vol in. Toen ik goed en wel weer vertrokken was zag ik de kop al niet meer. Ik reed rond een 50e plaats het veld in. Al snel haalde ik een paar meiden in en bij de eerste afdaling was het een enorme opstopping. Iedereen stond op elkaar te wachten en iedereen ging op zijn beurt naar beneden. Ik, als dwarse en egoïstische Hollander, sprong van mijn fiets en wurmde mezelf ertussen. Half over de rockgarden en half over het mos haalde ik zeker een stuk of 20 meiden in. Achter Githa Michiels begon in aan de afdaling. Ik kon haar wiel mooi volgen naar beneden. Helaas was dat al snel gedaan toen we aan de klim begonnen. Ik kon geen ritme vinden en verloor daardoor bijna alle plaatsen die ik juist weer terug had ingehaald.. De meiden stoven me voorbij, verloor focus, en bezeerde mezelf meerdere keren, maar ik bleef vechten en uiteindelijk, in de laatste ronde, kwam ik er door. In het wiel van koploopster Linda Indergrand haalde ik een stuk of 3 meiden in, waar ik in de eerste ronde nog een stuk of 10 meiden moest laten gaan. Ik kreeg motivatie, focus en begon er 'plezier' in te krijgen die meiden stuk voor stuk op te rapen. Tot in de laatste klim bleef ik maar rensters passeren. Op de steile wortel klim zag ik nog 1 meisje voor mij. Mijn beentempo verhoogde en ik reed naar haar toe. Door een slipper van haar over een wortel stonden we beiden te voet. Met de laatste krachten die ik in mijn benen had rende ik de longen uit mijn lichaam naar boven. Het laatste stuk was singletrack afdaling en dan was het eigenlijk nog haast onmogelijk om je plaats te verliezen. Ik kon als eerste terug op mijn fiets en begon als eerste aan de afdaling. Achter mij hoorde ik mensen Yana Belomoina aanmoedigen. Zij reed op een 2e plaats in de koers. Ik wilde kosten wat het kost voor haar finishen en kreeg een nieuw doel. In de laatste meters richting de finish sprintte ik voor een laatste keer alles eruit en het lukte! Yana haalde mij niet in. Ik had 6 meiden ingehaald in de laatste ronde en was alleen gedubbeld door Linda. Het resultaat zegt misschien niet zoveel (39e plaats en 13e belofte), maar ik ben onwijs blij met deze gave ervaring. Het was een super parcours, met een super omkadering en een enorm sterk deelnemersveld! Dit smaakt naar meer :) |
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|