Donderdag vertrokken we met het nationale team en de begeleiding naar Albstadt. 's Middags de benen nog lekker losgefietst in de omgeving van Rottweil, waar we in een hotel zaten. Vrijdag de eerste parcoursverkenning gedaan en zaterdagochtend de tweede. Het was een pittig rondje met veel klimmen en dan vooral lange klimmen. De afdalingen waren niet heel technisch, maar ze waren zeker erg leuk! Ik had beide verkenningsdagen een goed gevoel over het parcours. Met een lichte spanning stond ik zondag om 6:00uur op om te ontbijten. 3uur later zou namelijk het startschot vallen van mijn allereerste wereldbeker wedstrijd. Het beloofde een warme dag te worden met de gevoelstemperatuur tot boven de 30 graden Celsius!
Na een goede opwarming was het om 8:45 tijd om in de startbox te zijn. Langzaam maar zeker begon de UCI aanstalten te maken om op te stellen. Ik mocht plaatsnemen op rij 6 en zocht een mooi plaatsje uit in het midden van de rij. Met nog 2 minuten voor de strijd los zou barsten werd de spanning erg opgevoerd! Het grote publiek maakte lawaai op de boarding, een zéér spannend muziekje werd afgespeeld van een bonkende hartslag, een speaker die het aantal minuten/seconden aangaf en een doodse stilte op de startlijn. Het enige wat ik hoorde was het geluid van de speaker; 1 minute, 30 seconds, 15 seconds.. Om 9:00uur precies schoten alle deelnemende U23-dames weg uit het startvak. Iedereen wijkte naar rechts en links, waardoor het vrijbaan was voor mij. Ik schoof mooi een aantal plaatsen op en zo stoven we het veld op richting de klim van de startloop. Het stropte enorm. Iedereen wilde passeren en de losse steentjes maakten het er ook niet makkelijk op. Gelukkig moest ik maar 1 keer mijn voet aan de grond zetten en kon ik verder goed op de fiets blijven zitten. Midden in het pak reed ik de eerste afdaling af. De startronde en de eerste ronde zakte ik wat plaatsen terug en moest ik mijn ritme vinden. In de tweede ronde vond ik mijn ritme en begon ik met plaatsen goed maken. Ik reed van een plaats achter in de 50 terug naar de 40e plaats. In de laatste ronde zag ik nummer 38 en 39 vlak voor mij rijden en ik had nog een beetje energie over dus ik wilde het gat dichtrijden. In de afdaling voor de Shimano Hill raakte ik met mijn achterwiel redelijk hard tegen een steen. Ik dacht nog bij mezelf 'als die maar niet lek is'. Op de Shimano Hill zelf reed ik het gat op de nummer 38 en 39 volledig dicht. Maar bovenaan merkte ik dat er toch lucht uit mijn achterband was gegaan. Bij het ingaan van de Devils Corner waar ook stenen liggen wist ik het zeker: lek achter... Ik probeerde de schade te beperken door toch door te blijven fietsen en hoopte dat mijn band erop bleef zitten bij de drop en de achtereen volgende afdaling richting de post. Gelukkig was dat het geval en kon ik blijven fietsen tot in de post. Snel een ander wiel er in en alles geven, want er was nog 1 klim en 1 afdaling om de schade in te halen. In tussen was ik gepasseerd al gepasseerd door 4 andere meiden. Ik vertrok dus weer op positie 44. Ik heb alles gegeven wat er nog in zat om wat meiden in te halen en dat lukte. Ik haalde nog 2 meiden in en strandde zo op een paar seconden van nummer 41. Een 42e plaats was mijn deel in mijn allereerste wereldbeker! Wat een onwijs gave ervaring was dit en ik heb enorm veel geleerd! Deze wedstrijd heeft mij veel motivatie gegeven om een volgende keer een mooiere uitslag te rijden! Maar voor nu geniet ik na van een tof weekend en een goede race! Meer foto's van deze wedstrijd zien? Neem een kijkje in mijn fotogallerij.
0 Reacties
Na mijn awesome kennismaking met de grond van het weekend ervoor, waren mijn wonden nog altijd niet hersteld. Vocht in mijn benen/enkels, dunne korstjes en pijn. De wond op mijn heup was de wond die het beste herstelde. Die op mijn been bleef maar traag beteren en tot overmaat van ramp ging hij ook nog eens terug open op de avond voor de wedstrijd in Eupen. Toch wilde ik starten.
Zondagochtend stonden we vroeg op en verbonden we mijn been. Hup in de auto en op naar Eupen. Eenmaal aangekomen was het snel op de fiets om nog een rondje te verkennen. Dit rondje was niet zo fijn. Ik had veel last van mijn wonden. Het schudden en de klappen van de afdalingen voelden alles behalve fijn aan. Toch liet ik weinig merken en maakte me klaar voor mijn wedstrijd. Doordat ik wist dat ik niet op een volle 100% kon rijden, was ik erg relaxt. Zo stond ik eens zonder stress aan de start. Toen het startschot klonk schoot ik als een van de eersten naar voren. Ik nam kopstart en reed door tot aan de eerste bocht. Ik bedacht me dat het misschien niet zo slim was om als een idioot naar boven te rijden, dus hield ik tempo in en sloot ik aan in het wiel van Denise Betsema. Bij het ingaan van de laatste meters van de startklim zat ik nog altijd in een 3e positie. Nog voor ik me kon bedenken dat ik op plaats 3 reed gingen we de bocht door en zoefden er 2/3 meiden voorbij. Zo ging ik als 7e het bos in. Beneden merkte ik al snel dat mijn tempo iets hoger lag en zo kwam ik samen met Maaike de Heij op plaats 4 en 5 te rijden. Samen wisselden we telkens af. Toen ik op kop reed kon ik gaatje slaan en reed ik weg van haar. Ik reed nu op een 4e plaats, maar de Luxemburgse Fabiënne Schaus was aan een sterke opmars begonnen. Een aantal ronden reed ze op een paar seconden van mij, maar in de laatste ronde slaagde ze er in om bij mij aan te sluiten. Mijn benen waren inmiddels leeg aan het geraken en ik kon helaas niet antwoorden op een van haar demarrages. Zo moest ik mijn 4e plaats laten gaan en finishte ik op een mooie 5e plaats. Mijn beste resultaat in mijn 2 jaar bij de belofte/elite! Ik was blij met hoe de wedstrijd was verlopen en ik ben klaar voor mijn grote avontuur in Albstadt! Wegkoersen en Didi gaat niet zo goed samen. Toen ik 2 jaar geleden een ongeluk(je) kreeg nadat ik terug kwam van een wegkoers was ik er even klaar mee. Afgelopen weekend had ik een slag van de molen gehad en had ik zin om een wegkoers te rijden. Toevallig was er op nog geen 2km van mijn huis een criterium in 's-Heer Hendrikskinderen. Ik twijfelde even bij de vele heftige regenval, maar na even op buienradar te hebben gekeken zou het droog zijn als ik zou koersen. Heel het parcours lag lat, want 5 min voor de start stopte het pas met regenen. Dat bekent: veel vuil op de weg!
Iets over half 4 klonk het startschot voor de categorie SP waar dames en heren/jongens bij elkaar fietsen. Ik kon goed volgen en was mee voorin. Dat was van korte duur. Halverwege de 2e ronde merkte ik dat mijn voorband wat leeg stond. 'Vergeten op te pompen', mompelde ik in mezelf. Maar nog geen 100m verder merkte ik dat ik gewoonweg lekgereden had. Ik werd gelost uit het peloton, maar bleef doorrijden tot bij de finish. Daar kreeg ik een nieuw wiel en rondevergoeding. Ik sloot aan voor mijn 3e rondje en de 4e ronde van het peloton. Een ontsnapping van 2/3 man waar ik met mee kon. Met 4 hadden we enkele seconden voorsprong op het peloton. Met nog 5 rondes te gaan en op het laatste stuk richting de finish van ronde 4 ging het mis. Ik zat in 2e positie en de man voor mij keek achterom waarbij hij mij raakte en schaarde. Ik voelde mijn fiets van onder me glijden en voor ik het wist schuurde mijn volledige rechter kant over de grond. Uit schrik ging ik gelijk recht zitten, maar dat was geen goed plan. Het peloton naderde en een aantal renners reden recht op mij en mijn rug in. Ik weet nog hoe ik mijn hoofd beschermde en voorover boog, ik weet nog hoe ik een wiel in mijn rug voelde boren en hoe die man over mij heen vloog. Met een dure fiets rond me heen gekruld werd ik meteen bijgestaan door een enorm lieve mevrouw en haar dochters. Nadat ik mijn gebroken helm afdeed en mijn handschoenen uittrok om de schade te bekijken, werd ik vrijwel direct omhoog geholpen, in een auto ingetild en naar de EHBO gebracht. Eerst kon ik nog grapjes maken over dat wegkoersen mij niet echt liggen, maar toen de adrenaline wat zakte waren de grapjes snel weg. Ik heb flinke en diepe schaafwonden op mijn gehele rechterkant, maar ik ben blij dat het alleen daarbij is gebleven. Als ik hoorde hoe akelig de val er uit zag.. Mijn fiets is helaas een ander verhaal. Die is niet te herstellen met een paar pleisters en zalf. Ik wil iedereen bedanken die mij heeft geholpen na de val en ook bedankt aan iedereen voor de lieve berichtjes! Het gaat met de dag iets beter en ik hoop een beetje hersteld te zijn tegen komende zondag. Dan is het Benelux Cup in Eupen! Na mijn zege van gisteren was ik benieuwd naar welke benen ik had. Ik had mij een beetje vergist in de tijd en ging er van uit dat de nieuwelingen pas om 11 uur zouden starten. Dom, dom, dom, want om half 11 ging hun startschot. Nadat ik aan de organisatie had gevraagd of ik achter de laatste toch nog snel een rondje over het parcours mocht doen en daar kreeg ik de goedkeuring voor. Jammer dat mensen dan toch nog roepen naar mij dat ik van het parcours moet en ook jammer dat het naar anderen die over het parcours rijden niet wordt gedaan. Bij ons wordt er ook vaak door de wedstrijd heen verkend en zolang ze mij niet in de weg rijden hoor je mij niet klagen. Laten we het er op houden dat de mensen die op mij klaagden dat alleen naar mij deden omdat ik een makkelijke naam heb... Na een halve ronde was ik het geklaag beu en ben ik maar afgestapt en terug naar de tent gegaan.
Om half 1 was dus onze start. Ik merkte tijdens de opwarming dat ik geen slechte benen had van de dag ervoor en dat was toch wel een geruststelling. Aan de start stonden 2 mooie concurrentes: Britt van den Boogert en Alice Pirard. Met Britt reed ik in Nieuwkuijk een hele wedstrijd samen en in Dinant was het gat op Alice niet opmerkelijk groot. Een mooie nieuwe uitdaging om te kijken hoe ik nu stond ten opzichte van deze 2 meiden. Britt trok hard door met de start. Ik kon in haar wiel mee en volgde een halve ronde mooi in haar wiel. Ze hield het tempo hoog waardoor Alice in het begin moeite had met volgen. Na een halve ronde kwam ze toch bij en nam zij mijn plekje in Britt haar wiel over. Ik haakte aan bij Alice. Zo kon ik mooi kort op hen blijven zitten. Wel werd duidelijk dat Britt erg sterk was vandaag. Ik moest af en toe een gaatje laten vallen wat ik later op een klim weer dicht reed. Toen het gat groter werd en ik in de afdaling dichter wilde komen, ging ik net iets té hard. Mijn voorwiel gleed weg over een wortel en remmen was geen optie meer. Met een redelijke noodgang klapte ik tegen de grond. Gelukkig geen pijntjes, alleen wat gemopper. Ik zat snel weer op de fiets, maar wist al wel dat mijn kans om terug te komen bij Britt en Alice verkleind was. Na een korte wedstrijd van een krap uur mocht ik al finishen. Ik ben blij met mijn 3e plaats en ik ben zeker verbeterd ten opzichte van de laatste keren. Op naar meer! Tot het laatste moment was er twijfel: start ik wel of start ik niet? Met oog op de wedstrijd van zondag leek het mij beter om mijn krachten te sparen, maar na ik de krant te hebben gestaan en omdat het 'thuiskoers' was begon het steeds meer te kriebelen. Ik besloot mijn rugzakje te pakken en rustig richting 'de Meerkoet' te begeven. Kijken of ik goede benen heb en als ik die heb dan start ik was mijn gedachte. Natuurlijk werd het kwartiertje fietsen (waar ik op hoopte) naar de Meerkoet geen kwartiertje, maar 8 minuten. Door alle enthousiasme besloot ik om te starten. Ik schreef me nog net op tijd in en keek samen met mijn oma naar de eerste rondes van de wedstrijd van mijn broertje en neefje. Daarna begon ik aan mijn opwarming.
Al snel ondervond ik dat er weinig concurrentie aan de start stond. Erg jammer, maar wel een goed vooruitzicht voor mijn wedstrijd morgen. Tijdens mijn opwarming bedacht ik een plannetje om mijn wedstrijd zo goed mogelijk in te delen. Zo wilde ik de eerste rondes flink doortrekken om het gat zo groot mogelijk te maken, zodat ik de rest van de wedstrijd rustig kon aanpakken. Achter de senioren (B-categorie) werden wij met z'n vieren opgesteld. Zo'n 1,5 minuut na de B's kregen wij ons startschot. 'Ai, waar is mijn pedaal..' Niet mijn beste start, maar wel een kopstart. Ik moest even zoeken en kon daarna toch inklikken. Ik zette flink aan en hield me aan mijn plan. Zo reed ik de eerste rondes flink door en haalde ik een aantal mannen van de B's in. Toen mijn voorsprong groot genoeg was naar mijn zin, nestelde ik me in een groepje en reden we kop over kop. Zo kon ik mij sparen voor de dag erna. Ik won met overmacht de wedstrijd, maar wat is het fijn om weer eens een keer te winnen! Zo verdedigde ik mijn provinciale titel met succes. Ik kreeg een nieuwe versie van de Zeeuwse Kampioenstrui, gemaakt en ontworpen door mijn oom en neefje van Reysport Sportswear, om mijn schouders. |
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|