3 lange dagen op de fiets. Geen kont meer over. Krampen alsof je benen er vanaf gaan vallen. Huilen met de pet op en lachen tot we er bij neer vallen. Ja, dat komt goed in de buurt als korte omschrijving van de Algarve Bike Challenge 2020. De stage race die Kim Bodemann en ik reden van 7 t/m 9 februari.
Donderdag 6 febr. Daar was ie dan. Mijn eerste stage race. Alweer iets meer dan een week geleden landden Kim en ik op Faro Airport. Het was pik donker toen we in de shuttle bus naar ons hotel stapten en ik had spijt dat ik mijn t-shirts allemaal onderin mijn koffer had gelegd. Wat een contrast met thuis! Half gapend met (te) veel koffers stapten we het super luxe Maria Nova Lounge Hotel binnen. Terwijl we incheckten en uitleg kregen over het hotel, strompelde er achter ons een iet wat aangeschoten en luidruchtige dame langs. De receptioniste ergerde zich kapot, maar Kim en ik konden er hartelijk om lachen. Een halfuur en een aantal onderbrekingen later konden we dan eindelijk richting onze kamer. De deur openen was toch nog wel een dingetje. Zonder hier verder over uit te wijken stel ik voor dat mensen voortaan ook op hotelkamerdeuren een stickertje plakken met 'push' en 'pull' hihi. Na een verfrissende douche ging het licht letterlijk en figuurlijk uit. Vrijdag 7 febr. Voor ik over deze dag zal vertellen, zal ik eerst een tip geven. Mocht je ooit in de gelegenheid zijn om 's morgens wakker te worden in Tavira en omstreken en je hotelkamer is al wat opgelicht door de stralende zon buiten; DOE JE GORDIJN NIET OPEN. You can thank me later. Geloof me, je ogen worden hier niet blij van. Tijdens het ontbijt kon ik Kim pas weer aankijken zonder haar hoofd met zwarte vlekken te zien. Ken je die honden met al die vlekken? Van de film 101 Dalmatians? Ja, nou zo zag Kim er voor mij ook uit nadat ik het gordijn met volle overgave open trok. Alleen dan de menselijke versie natuurlijk. Om 14:00uur vertrokken we mega fancy naar de inschrijvingen. Of de mode loopt achter in Portugal of we waren wat overdressed... In onze flaired broeken met elk een fleurige trui stonden we tussen de trainingspakken in de rij. Ingeschreven en wel vertrokken we terug naar het hotel voor lunch, maar ook om ons te verkleden. Parcoursverkenning van de proloog stond op het programma. Na een interview, die we in our very best English gaven, was het tijd voor een aantal rondjes op het parcours. Lijnen geprobeerd, tactieken besproken, opgewarmd... Tijd om ons raceplan uit te voeren. Side note: Kim en ik hadden de proloog als doel gesteld. Gezien we allebei explosief zijn en dit rondje op onze maat gemaakt was. Na een goede start van mij (waar Kim helaas gehinderd werd door iemand van de jury) konden we een hoog tempo aanhouden en bleven we maximaal gaan. Je kan de beelden hier bekijken. Voor ons ging de race bijna precies zoals gepland en we hadden een fantastisch gevoel. Het was dan ook afwachten tot de andere dames binnen waren. Tot ons grote geluk en verbazing kregen we later op de avond het nieuws dat we met 9 seconden voorsprong de proloog hadden gewonnen! We waren ontzettend trots en kropen dan ook met een fantastisch gevoel ons bedje in. Zaterdag 8 febr. We werden wakker op een roze wolk, maakten onze rugzakken klaar en vertrokken naar het ontbijt. Dat we werden aangestaard, omdat wij nog net niet met onze helm op zaten te ontbijten, kon ons geen moer schelen. Wij kregen een halfuur later immers de roze leiderstrui uitgereikt. Onze dag kon niet meer stuk... Of toch wel? Na de prijsuitreiking brachten we onze mooie troffee en onze rugzakken met droge kleren naar de opslag. Ready to roll reden we terug naar startbox 1, van waar we op rij 1 mochten starten. Ineens hoor ik Kim in paniek mijn naam roepen. 'Lek achter'..... Het ging vanaf toen heel snel voor mijn gevoel. Er werd gestart (zonder ons), Kim, ik en nog 3 anderen stonden boven de lekke band van Kim, snelle wissel door Ricardo van BikeSul. We zouden de marathons rijden als training, omdat ik nog nooit een marathon had gereden en dus totaal niet wist wat ik moest verwachten. Dat het letterlijk een training werd was wel duidelijk nu we geen kans kregen om onze leiderstrui te verdedigen. Als allerlaatste vertrokken we. Toen we terug aansluiting maakten met de grote groep van ruim 550 teams (en dus 1100 renners) raakte Kim mij kwijt in de chaos. Niet wetende dat ik gewoon lekker in haar wiel aan het chillen was. Nadat ik haar een aantal keren flink zag doortrekken en schichtig om zich heen zag kijken vroeg ik wat er was. Een verbaasde Kim draaide zich om en vertelde me dat ze mij kwijt was. We knalden de eerste klim omhoog (op hooguit 10 van de 87km). We bliezen onszelf volledig op in de hoop terug voor in te geraken. Na 20km waren we allebei zo dood als een pier en hadden we het zwaarste gedeelte nog niet eens gehad. We namen flink gas terug en bleven goed eten en drinken. Na 40km kwamen we er doorheen en begonnen we weer op te schuiven. Helaas verloren we heel veel tijd in de afdalingen. Niet omdat wij flapdrollen zijn die niet naar beneden durfden, maar omdat er 1100 man over een singletrack naar beneden moest. 1100 man. CHAOS. Mensen renden naar beneden, sommigen wachtte netjes op hun beurt, mensen schreeuwden en riepen door elkaar heen. Ik heb mensen voorbij zien komen op een manier waarvan ik niet eens wist dat je dat op een fiets kon. Volgens mij stond er toch echt in het reglement: Respecteer je medemens, help waar nodig en wacht op je beurt. Kan ook zijn dat Google Translate het Portugese draaiboek niet goed vertaald heeft, maar daarvoor heb ik te veel vertrouwen in Google. Op sommige afdalingen stonden we wel 20min te voet. Ondanks dat hebben we toch flink wat plaatsen weten goed te maken. In de laatste 20km wisten we zelfs nog een dames team in te halen en op 2 min te rijden. Ik kan je vertellen, ik heb krampen gehad in mijn bovenbenen, niet te doen. Momenten waarop ik dacht 'blijven door trappen, anders vallen ze eraf'. Man, man, man... Wat was ik blij dat ik die finish zag. We finishten als 6e dames team met een flinke achterstand van bijna 60min op het podium. Byebye zwaaizwaai leiderstrui. We haalden onze rugzakken, zochten een rustig plekje en ploften op de grond. Een halfuur hebben we daar gezeten, zonder een woord te zeggen. We waren gesloopt. In de 3 zinnen die we na dat halfuur gezegd hadden, besloten we om naar de pasta party te gaan. We sleepten onszelf en onze fietsen naar binnen. Als zombies stonden we in de rij. We kregen een dienblad in ons handen geduwd en er werd van alles op gekwakt. Als 2 dooie musjes zaten we aan tafel en aten we. Als fantastische alles-eter die ik ben was dat een enorme stap. Ik kreeg eten waarvan ik totaal niet wist wat het was, dat het bestond, waar het naar smaakte en ik at het nog gewoon op ook. De wonderen zijn de wereld nog niet uit jongens. Alles was koud, behalve de soep. En eigenlijk was het ook niet te hachelen, maar toch at ik mijn bordje leeg. Blikje Redbull er bij en daar was Didi weer. 2 uur na onze finish en 5 min na het blikje Redbull gingen we naar de bikewash. Fietsen schoon en terug naar het hotel. Douchen, slapen, eten en terug slapen. Zondag 9 febr. 7:00uur, wat klinkt die wekker toch ellendig. Ik sleep mezelf uit bed. Loop met dichtgeknepen ogen snel langs de bijna lichtgevende gordijnen en maak me klaar voor een laatste dag 'survivallen met KiDi'. Ondanks dat we allebei echt doodop waren voelden we ons echt compleet relaxed voor de start. We hadden er zin in en we hadden niets te verliezen. De 'druk' van de leiderstrui viel nu natuurlijk helemaal weg en we hadden zoveel achterstand dat het klassement ook geen optie meer was. Vandaag gingen we genieten van de omgeving, de paden, het uitzicht en ook een beetje het afzien. Ondanks dat Kim zich niet zo lekker voelde toen ze opstond, was ze aan het shinen naast me in startbox 2. We vertrokken en namen meteen ons eigen tempo. We handhaafden ons mooi op een 5e plaats. Wat we niet doorhadden is dat we heel veel tijd aan het goedmaken waren. We genoten van de omgeving, het fietsen over de mooie paden en het feit dat we hier waren & nog steeds aan het fietsen waren. We hadden vleugels. Het ging super lekker en dit keer bleven mijn benen gewoon aan mijn lijf! Echt fijn! Bedankt benen. Kim begon rond de 50km zwarte vlekken te zien. Net geen dalmatiërs en ook niet door de zon of het licht, maar door vermoeidheid. Gelukkig kwam er snel een post waar zij op adem kon komen en cola naar binnen kon gieten. Terwijl ze ook nog een banaan naar binnen propte, vulde ik onze bidons zodat we weer ready to go waren. Ze knapte er van op en we konden er weer tegen aan voor de laatste prachtige 27km. Klimmen met uitzicht (op zee!!), singletracks langs afgronden, bijna doodervaringen en awesome downhills maakten de laatste 15 tot 5km een waar feestje. Eenmaal begonnen aan de laatste 5km werd Kim weer niet lekker. Of ze mijn achterkant nu spuugzat was of dat ze alles had gegeven moet ik nog even na vragen... ;-) Ik heb haar op sleeptouw genomen en haar er doorheen gepraat. Dat betekende dat ik de laatste 5km over de weg vol op kop moest beuken. Ik moet zeggen de headwind in Portugal lijkt verdacht veel op de fantastische tegenwind die we hier in Zeeland ook altijd hebben. Pittig wel. En venijnig ook. Als 5e kwamen we over de finish. We verkleinden onze achterstand van ruim 60min op het podium naar 23min en eindigden ook 5e in het zogeheten GC (general classification ofwel algemeen klassement). We herhaalden onze 'after race' gewoonten; rugzakken halen, 30min zwijgend op de grond zitten, als aardappelzakken in de rij voor eten staan, eten (+staren&roddelen), Redbull drinken en onze fietsen schoonmaken. Ohja en het douchen, slapen, eten en terug slapen... Tsja die vlieger ging niet op. Het was douchen, koffer inpakken, fiets demonteren en inpakken, slapen en tijd voor sightseeing + eten. We waren immers al 3 dagen in een prachtige authentieke stad, waar we eigenlijk geen drol van hebben gezien. Oke, oke, ik moet niet liegen.. We hebben de start/finish strook gezien en enkele straten in het donker tijdens de proloog. Yay. Met onze laatste beetjes energie liepen we een rondje door het mooie Tavira en ploften we uiteindelijk neer in een pizzeria. Na onze welverdiende pizza was het bedtijd. De volgende ochtend moesten we namelijk al vroeg naar het vliegveld.. Dit verhaaltje moest eigenlijk een korte samenvatting worden.. Ik zal de titel dan ook maar veranderen in boekwerk Tavira o.i.d. Of zal ik in de intro vermelden dat het een lang verhaaltje zal worden? Misschien laat ik het ook wel zo :-). Ik ben Marco Fernandes van de Algarve Bike Challenge enorm dankbaar voor deze kans. Het was een enorm avontuur en ik heb van elke seconde genoten. Zelfs van de afvallende bovenbenen. Het is een prachtige omgeving en het evenement was echt tot in de puntjes verzorgt. Ook ben ik mijn teamie Kim erg dankbaar voor de gezellige tijd. Ons teamwork was perfect en we vulden elkaar super goed aan. Bedankt om mij door moeilijke momenten heen te slepen. Ik kon mij geen betere teamie voorstellen! Zo, nu kan ik weer een halfjaar uitrusten van het schrijven van deze blog. Ja, I know, ik doe dit veel te weinig (kijk maar naar de datums van alle andere blogs haha). - Didi
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|