‘Binnen deze 15 seconden kan het startschot vallen..’ Deze zin heb ik de afgelopen 4 weken 4x mogen horen. In verschillende talen nog wel; Nederlands, Duits en Belgisch. In deze 3 landen reed ik mijn eerste mountainbike wedstrijden van het seizoen. Ik was ‘super excited’ om weer aan de slag te gaan!
De eerste keer hoorde ik ‘de zin’ in het Nederlands. Ik stond aan de start in het Brabantse Berlicum. Iets wat zeker niet van mijn gewoontes is! Normaal gesproken start ik mijn seizoen altijd in een van de wedstrijden van de Belgische Wallonia Cup. Dit seizoen besloot ik mijn snelheid te testen in Berlicum. Na een goede start reed ik de eerste halve ronde in de kopgroep. Door hele domme foutjes verloor ik telkens mijn aansluiting. Uiteindelijk hervond ik mijzelf en kon ik mij beter focussen om geen fouten meer te maken. Na een spannende slotronde en eindsprint (die ik won) werd ik 4e. Helaas net naast het podium, maar super blij met de goede start van het seizoen. De 2e keer hoorde ik ‘de zin’ in het Duits. Op het leuke en speelse parcours in Solingen beloofde het een spannende en zware race te worden. Er stond een flink startveld en er waren behoorlijk wat goede dames. Zoals gewoonlijk was mijn start super. Vanaf de 2e rij kon ik mooi als 4e de eerste afdaling in duiken. Mijn herstel duurde iets langer dan verwacht en daardoor zakte ik uit de top 10. Nadat ik erdoor kwam maakte ik steeds meer tijd goed en zo kon ik de spannende sprint tegen de Duitse World Cup rijdster Theresia Schwenk winnen voor de 7e plaats. De stem van de bekende Vlaamse Patrick Suttels en zijn collega’s spraken voor de 3e keer ‘de zin’ uit. De startlijn in het Belgische Beringen was goed gevuld en wel 6 rijen lang! Ik had een goede start, maar wilde mij niet opblazen. Ik liet mij flink wat naar achteren zakken om vervolgens mijn eigen tempo te rijden. Ik reed mooi op een 10e plaats met zicht op plaats 8 en 9 tot ik in de 2e ronde achterop het parcours mijn derailleur in mijn cassette. Zelfs met grofgeweld kreeg ik deze niet los. Heel de klim moest ik lopen en door een harde slag op mijn trappers (in de afdaling) schoot de derailleur los. Ik kon al fietsend de afdaling in en stopte in de post om mijn derailleur te laten afstellen. Ik verloor door het lopen zoveel tijd en plaatsen dat ik deze helaas niet meer kon inhalen. Desondanks ben ik super blij dat ik, na jaren DNF te hebben, ein-de-lijk kon finishen! Na de super zware wedstrijd in Beringen en het lopen tijdens de pech (wat behoorlijk in de benen hakte) twijfelde ik enorm om de wedstrijd in Saalhausen te rijden. Omdat ik mij in de week voor de race goed voelde besloot ik om toch te starten. We vertrokken met 19 graden en zonnetje uit Zeeland naar 2 graden en sneeuw in het Duitse Saalhausen. Het parcours was enorm modderig en super zwaar met 3 zware, steile klimmen die elkaar snel opvolgden. Niet echt ideaal voor mij. Ik probeerde het positieve er van in te zien en had er zin in. Na een super start, begon ik als 4e aan de eerste en lange klim. Op de klim merkte ik al snel dat mijn benen vol liepen en dat ik voorbij gestoken werd langs alle kanten door concurrentes. Ik wist dat het een hele lange race zou worden.. Met een enorme off-day eindigde ik weer als 15e. Eventjes was ik diep teleurgesteld, maar daarna zag ik in dat dit er ook bij hoort. Afgelopen weekend heb ik lekker even rust gehouden. Even geen spannende 15 seconden, maar een rustige 46 uur. Geen 48 uur, want ik had een 2 uur lange interval training op zondag :-)
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurDidi de Vries Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|